“Zo jongedame, wat dacht je?” Moeders stem klinkt schel en nerveus en haar ademhaling is gejaagd. Angstig hortend en stotend doe ik mijn verhaal, in de hoop op genade. Maar die blijft uit. Ze kijkt me nog even verwijtend en met een schuin hoofd aan en ik weet dat wat ik ook zal zeggen nutteloos is; ze heeft haar zinnen erop gezet om mij te straffen. Dat zie ik in de duistere blik in haar ogen. Een paar ferme klappen vol in mijn gezicht volgen totdat ik kermend van de pijn op de grond lig om de volgende klappen op te vangen. De verwensingen die diep uit haar lijken te komen, dringen vol haat bij mij binnen. Hijgend slaat ze me, volkomen buiten zinnen.”
Esther, dit is een citaat uit je boek “Ik ben jouw dochter”. We noemen het kindermishandeling zoals jouw moeder zich gedroeg jegens jou. Als 4 jarig kind kwam je al in een kindertehuis terecht, daarna kon je een poos thuis komen totdat je in ongenade viel en weer uit huis geplaatst werd. Had men destijds door, dat je thuis fysiek en geestelijk werd mishandeld?
Nee. De hulpverleners van Jeugdzorg hadden niks in de gaten. Ze trapten in het toneelspel van mijn moeder. Zij wilde mij terug, dus … Ik zat toen in een liefdevol pleeggezin en had daar alles wat een kind zich kon wensen qua aandacht, liefde en toewijding. Ik was in shock toen ik de mededeling kreeg, dat ik weer naar mijn moeder moest en durfde er niet tegenin te gaan. Mijn moeder leek er gelukkig mee. Ik wilde haar niet teleurstellen. Eenmaal thuis werd de hulpverlening van Jeugdzorg buiten de deur gehouden. Als Jeugdzorg mij was blijven opzoeken in mijn thuis situatie en zich niet had laten afschepen, dan had er veel leed voorkomen kunnen worden en had ik die hel niet nog een keer hoeven meemaken.
“Jarenlang beweeg ik me voort als een mooie zwerfster die alle kruimels van aandacht en vriendelijkheid oppikt en het moet hebben van de welwillendheid van mensen. Een zwerfster die van deur tot deur gaat en wacht tot er open gedaan wordt. Op zoek naar verbondenheid, rust, een plaats om te blijven. Op zoek naar liefde. Op zoek naar een moeder.”
Dit schrijf je in het hoofdstuk “Zwerftocht naar mijn identiteit”. Hoe is het nu met je? Heb je je eigen identiteit gevonden? Waar heb je verbondenheid, liefde, rust, een plaats om te blijven gevonden of ben je hiernaar nog steeds op zoek? Je kunt je verleden niet uitwissen, je kunt er wel zo goed mogelijk mee leren omgaan.
Ik heb mijn thuis in God gevonden al duurde de reis erg lang. Dit kwam omdat mijn overlevingsstrategieën groot waren en ik dit niet door had. Ik was als een kameleon die zich moeiteloos kon aanpassen om maar niet lastig gevonden te worden. Ik was een pleaser, durfde niks voor mezelf te vragen. Ik kwam tot bekering op mijn vierentwintigste jaar, maar bleef mij lang daarna nog als een wees gedragen. Ik voelde mij ook zo: alleen op de wereld. Ik hoorde nergens bij. Schuld en schaamte lagen als een deken om mij heen. Wanneer ik wanhopig riep: ‘Heer genees mij’ begon ik mij steeds meer te realiseren dat innerlijke genezing een langdurig proces kan zijn. Over mijn verleden praten was niet makkelijk. Ik wilde immers herstel van het contact met mijn moeder, dus zocht ik de schuld vooral bij mijzelf. Ik was een illusie aan het na jagen en kwam daardoor niet tot rust en verwerking. Ik kon niet accepteren dat goed contact met mijn moeder niet mogelijk is.
Jarenlang probeerde ik God te bewegen met vasten en bidden dat mijn moeder contact met mij zou zoeken. Ja, ik heb met God gestreden tot het kwartje bij mij viel. Ik kon mijn droom om een echte moeder te hebben (nog) niet opgeven. Het werd een diep rouwproces. Uiteindelijk heb ik gewerkt aan mijn eigen identiteit in God. Als ik dan zelf niet een moeder kan krijgen, dan kan ik er zelf wel één worden. Praten over mijn verleden, het verbreken van de geheimhouding, haalde mij uit mijn isolement en bracht bevrijding. Ik had echter het gevoel mijn moeder te verraden, wat schuldgevoelens gaf. Maar het besef, dat ik uit God ben geboren heeft mij gerustgesteld. Ik leerde mijn moeder los te laten en een ander beeld van de maatschappij, relaties, vriendschap en het huwelijk met de hulp van God en vrienden op te bouwen.
“Ik heb zelf moeten leren om moeder te worden, zonder een goed voorbeeld uit mijn jeugd. Het is voor mij de moeilijkste en eenzaamste taak die ik tot nu toe heb gekregen. De taak om allebei onze dochters zelfvertrouwen en waardigheid mee te geven en ze tegelijkertijd weerbaar te maken voor de buitenwereld leek mij bijna onmogelijk. Het zijn waarden en vaardigheden die ik zelf nauwelijks bezit.”
Je hebt twee dochters gekregen. Kun je vertellen hoe je nu het moederschap ervaart. Wat helpt jou om met vertrouwen je kinderen op te voeden? Je was een aantal jaren in een heel goed pleeggezin. Denk je, dat jouw positieve ervaringen in dit pleeggezin je nu helpen om goed met je kinderen om te gaan? Zijn er nog andere goede rolmodellen te noemen?
Ja, ik heb zoveel rolmodellen in mijn leven gehad totdat het niet meer nodig was. Maar in de eerste jaren van mijn leven had ik geen goed voorbeeld. Later keek ik veel naar vrouwen hoe ze zich gedroegen. Als ik een eigenschap van een vrouw mooi vond dan schreef ik die op mijn lijstje en deed haar na. Later stopte ik daarmee. Ik moest nog helemaal ontdekken wie ik zelf was. Mijn baan als kinderleidster en boeken lezen hebben mij erg geholpen bij de opvoeding van onze kinderen. Ik stel andere vrouwen en moeders nog steeds veel vragen. Ik heb inderdaad dingen overgenomen van mijn pleeggezin zoals je in mijn boek: IK BEN JOUW DOCHTER kunt lezen. Mijn pleegmoeder was een geweldig voorbeeld. Ze ging met ons bramen plukken en jam maken, wat mijn broer en ik als de gelukkigste dagen van ons leven beschouwen.
Door je eigen kinderen ben je ook sterker geworden, want die moet je beschermen. Heeft dat je houding naar je moeder beïnvloed?
Jazeker! Ik weet inmiddels dat mijn moeder een narcistische persoonlijkheid heeft. Ik ben daar een paar jaar geleden achter gekomen en ik heb veel over narcisme gelezen. Omdat ik nu veel kennis hierover bezit en met lotgenoten praat heb ik dat een goede plek in mijn leven kunnen geven. We vinden herkenning in elkaars verhalen en dat schept een band. Door het schrijven van mijn boek wil ik meer bekendheid geven aan wat narcisme in een gezin kan doen. Waarom? Omdat de gevolgen desastreus kunnen zijn voor de gezinsleden. Ik wil dat mensen zich meer in dit onderwerp gaan verdiepen en erover lezen zodat er meer kinderen geholpen kunnen worden. Naar buiten toe zijn narcistische mensen vaak vriendelijk en behulpzaam. Kinderen worden helaas niet serieus genomen en geloofd, als ze al kunnen vertellen wat er thuis gebeurt. Het is hard nodig om hier meer bekendheid aan te geven. Vandaar mijn boek.
Je bent christen geworden, maar daar schrijf je niet zoveel over. Wel las ik in je boek, dat je weet, dat je een “hemelse vader” hebt. Hoe heb je de hulp van God in jouw leven ervaren?
God is mijn vader. Zo beleef ik het inmiddels wel. Ik dacht eigenlijk dat ik nooit ouder dan vierentwintig jaar zou worden. Ik vocht met het leven, kreeg niks voor elkaar. Zelfmoord werd langzaam een optie, maar God kent gelukkig je gedachten en greep in. Ik kreeg op een bijzondere manier een kamer in een studentenhuis met christelijke studenten, die erg lief voor mij waren en voor mij baden. Vaak zorgden ze voor warm eten en ik kon altijd bij hen terecht. Ik wist nog weinig van God, maar als er over Hem werd gesproken, werd ik emotioneel. Ik ging mee naar een revivalavond, samen met mijn huidige man, die al christen was. Er werd een uitnodiging gedaan en ik ging naar voren om Jezus als mijn Heer in mijn leven en hart toe te laten. God was voor mij voelbaar aanwezig en ik beefde als een rietje. In de loop van de tijd liet God me zien, dat Zijn liefde voor mij groter is dan ik zelf bedenken kan. Ik heb een diep verlangen gekregen om lotgenoten te ontmoeten en hen hoop te geven, want ik weet hoe eenzaam je je kunt voelen als je je hele familie bent kwijt geraakt, omdat er van alles over je gezegd wordt, wat niet waar is.
Het autobiografisch boek: IK BEN JOUW DOCHTER is te bestellen via BOEKENBESTELLEN.NL
