Minister Schippers (VVD) stelt in een kamerbrief dat abortus geen schadelijke gevolgen heeft voor de psychische gezondheid van de vrouw. Minister Ploumen (PvdA) richtte zelfs een speciaal abortusfonds op om veilige abortussen wereldwijd te promoten, omdat president Trump daarvoor de geldkraan dichtdraaide. De NOS laat in de verslaglegging hierover alleen een vrouw aan het woord die positief is over haar abortus om zo maar geen aandacht te hoeven schenken aan de gevolgen van een abortus.
Afgelopen week was er een groot evenement in de RAI te Amsterdam: de Huishoudbeurs in combinatie met de Negen Maanden Beurs. De bezoekers van deze beurs vormen een afspiegeling van de Nederlandse samenleving. Vanuit allerlei achtergrond trekken de bezoekers hier naartoe: kerkelijk en onkerkelijk. Uitgezonderd de zondag was de stichting Schreeuw om Leven er elke dag met acht personen aanwezig. Aan de hand van een enquête werden gesprekken gevoerd met de bezoekers. De kennis over abortus werd gepeild met vragen als: “wanneer begint het hartje te kloppen?” of “tot wanneer mag je in Nederland een abortus doen?” Opmerkelijk was dat driekwart van de ondervraagden twaalf weken noemde als abortustermijn en slechts weinigen wisten dat met eenentwintig dagen na de bevruchting de hartslag begint. Maar ook werd de vraag gesteld of men iemand kende met een abortuservaring. Het was vooral deze vraag die veel, heel veel losmaakte onder de bezoekers. Laten we een aantal reacties bekijken.
• Twee jonge vrouwen staan te kijken bij de modellen van de ontwikkeling van een kind gedurende de zwangerschap. Ze vertellen dat hun vriendin van negentien nu zes maanden zwanger is, maar eerder al een abortus heeft gehad. Haar vriend had haar daartoe gedwongen met de keuze tussen het kind en hem. Ze koos toen voor haar relatie. Nu is ze weer zwanger en de vriend stelde haar opnieuw voor dezelfde keus. Deze keer koos ze voor haar kindje en haar vriend is nu gelijk uit beeld. Echter van de zwangerschap kan ze niet genieten ook vanwege schuld en spijt ten opzichte van haar eerste kindje. Haar studie heeft ze afgebroken en spulletjes worden bij elkaar gesprokkeld. We vertellen de zussen dat we kunnen helpen met het inrichten van de babykamer met tweedehands spullen en adviseren om contact op te nemen voor begeleiding en verwerking. Ontroerd verlaten ze de stand.
• Een collega zit tijdens de lunch alleen aan een tafeltje als een moeder en dochter vragen of ze er bij mogen komen zitten. Een gesprek ontstaat en de moeder vertelt dat ze atheïst is én tegen abortus. Ze verbleef als student een tijdje in het buitenland en raakte ondanks pilgebruik toch zwanger. In een abortuscentrum daar werd eerst een echo gemaakt en die lieten ze haar zien. Het bleek dat ze al elf weken zwanger was en ze zag armpjes en beentjes. De aborteur vroeg haar op de behandeltafel plaats te nemen voor de abortus, maar ze zei: “nee dat doe ik niet. Ik kan toch niet mijn eigen kind vermoorden.” En al wijzende op haar dochter van veertien, zegt ze: “kijk hier zit ze.”
• Twee vrouwen vertellen over hun vriendin die getrouwd was met een man die nog met een geneeskundige studie bezig was. Ze raakte zwanger, maar haar man wilde absoluut geen kind omdat hij anders de studie niet kon afmaken. Om de relatie te redden is ze uiteindelijk naar een abortuscentrum gegaan en heeft haar kindje laten weghalen. Enkele maanden daarna zijn ze gescheiden. Ze is hertrouwd, maar heeft nooit meer kinderen kunnen krijgen.
• Een andere vrouw vertelt: “Mijn nichtje heeft bij eenentwintig weken een abortus gehad omdat ze liever een meisje had.”
• Een vrouw vertelt over haar twintig weken echo. Haar kindje was zwaar gehandicapt zo werd haar verteld. Haar werd dringend een abortus geadviseerd. Ze deed het niet en na negen maanden werd een kerngezond kindje geboren. Vergelijkbare verhalen hoorden we meerdere keren de afgelopen week. De vraag die door je hoofd gaat is: “hoe vaak zou er een gezond kindje zijn weggehaald door een foutief advies?”
• Een vrouw vertelt over haar vriendin die op zestien jarige leeftijd een abortus heeft gedaan, niemand wist ervan. Tijdens een feestje begon ze er erover en nu tweeëntwintig jaar later worstelt ze nog steeds met het feit dat ze haar kindje heeft weggehaald en koos voor de makkelijke weg. Ze kon daarna niet meer op een natuurlijke manier zwanger worden.
• Een vrouw wandelt de stand op en wijst op haar buik en zegt: “ik ben negen weken zwanger, heb al twee kinderen en de vader van dit kindje is er vandoor. Ik wil graag het kindje houden, maar ik kan het niet alleen. Wat voor hulp kunnen jullie mij bieden, zodat ik geen abortus hoeft te doen?” Een hele concrete directe hulpvraag. Ik mag haar vertellen over de mogelijkheden van tweedehands babykamer en uitzet en over ons sponsorplan. Geef haar een kaartje om te mailen en dat we ons voor haar willen inzetten met behulp van een buddy. Een traan rolt over haar wang. Ze bedankt mij heel hartelijk en verdwijnt in de mensenmassa voordat ik haar verder kan spreken.
• Een oudere vrouw vertelt dat ze in één van de abortuscentra heeft gewerkt en graag met ons wil praten. Ze geeft haar contactgegevens. Binnenkort hebben we een afspraak om te horen wat ze graag wil delen.
• Een vrouw van 53 jaar vertelt dat ze dertig jaar geleden een abortus heeft gehad, nu twee kinderen heeft maar er altijd drie telt. Ze mist haar kindje en heeft spijt.
Aangrijpende verhalen van spijt, pijn, schuld, dwang en veel verdriet. Wat had ik graag minister Ploumen een dag op onze stand gehad, zodat ze zelf had kunnen horen dat veilige abortussen niet bestaan. Dat er altijd een mens sterft en dat vele vrouwen beschadigd worden. Wat had ik graag minister Schippers een dag op de stand gehad, zodat ze zelf met de vrouwen had kunnen spreken over de littekens van een abortus. Wat had ik graag de NOS een dag op de stand gehad om te laten ervaren dat er bijna niemand was die blij was met een abortus en dat niet alleen christenen tegen abortus zijn maar dat ook veel atheïsten abortus afwijzen.
Het wordt tijd dat de kennis over abortus eerlijk wordt gedeeld, dat de waarheid wordt verteld en dat er oog komt voor de nood achter de vraag naar een abortus.
Kees van Helden
Directeur stichting Schreeuw om Leven
