Door Bert Dorenbos
We stonden in de kelder van het gerenommeerde psychiatrische centrum in Pirna. Sonnenstein. We keken door een raampje in een ijzeren deur. Daarachter werden de patiënten vergast, voor ze verbrand werden. Ze waren zorgvuldig uitgezocht. Ze waren niet waard om meer te leven. En velen waren in de organisatie werkzaam om dit project af te maken. En de directeur was er geheel van op de hoogte. Wat. Hij was ervoor verantwoordelijk. Het is toch niet te geloven. En zo worden er 200.000 Duitsers uit de weg geruimd. Het is verschrikkelijk wat er met de Joden is gebeurd en wat er nog elke dag gebeurt, maar het moorden is begonnen met de eigen Duitsers. Het T4 programma, met het hoofdkantoor aan de Tiergartenstrase 4 in Berlijn, waar nu de Opera staat. Niet te geloven. En toch is het waar.
Wie heeft ooit zoiets bedacht. Dat kan toch helemaal niet. En na de oorlog riep iedereen schande. Maar de artsen en hoogwaardigheid bekleders die met dit project meededen werden allemaal weer hoge functionarissen in het Duitse medische systeem. En vandaag vermoorden we zonder scrupules de ongeboren kinderen in de moederschoot. Dat heeft er niets mee te maken roept men in koor. Maar de dokter weet dat het een kindje is. Je ziet het toch op de echo foto. En de moeder weet dat er een kind groeit in haar baarmoeder. Ja, maar je wilt toch niet meewerken aan de geboorte van een ongewenst kind. Dat wil je dat kind en de moeder toch niet aan doen! Maar het is toch een kind. Ja, het is een kind, maar het is ongewenst.
Wat gebeurt er in ons hoofd als we het ene kind gewenst en het andere kind ongewenst verklaren. Dat is toch selectie en discriminatie? Welnee roept men in koor. Dat is barmhartigheid. Dat is Gnadentot. Wie heeft het ooit in zijn hoofd gehaald om kinderen al in de moederschoot te doden. Het is verschrikkelijk. Het is je niet voor te stellen. Vreselijk. Wat een toestand. Daar moeten we een einde aan maken. Wie had kunnen denken dat dit denken weer bezit zou nemen van ons denken. Het wordt weer december. De Mars voor het Leven. 10 december de dag dat de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens in 1948 werd getekend. Nie wieder. Wie had kunnen denken dat we nu opnieuw moeten vechten voor het leven. Het leven zou toch beschermd worden. Maar nee hoor. Abortus moet. Het is een recht. Het is een vrouwenrecht. Het is een mensenrecht. Het hoort tot de reproductive rights. Waar zijn we in terecht gekomen.
En als we nu de Derde Wereldoorlog in de moederschoot laten woeden en de hele wereld tegen het ongeboren kind is, dan is dat voor God het einde. Wat denken jullie wel. Ik schep het leven, en jullie denken het weg te kunnen roven. Dan moet je het ook zelf maar weten. Mijn geduld raakt op. Ik roep, Kies voor het leven, maar jullie kiezen voor de dood. Dan zal jullie bloed gewroken worden omdat je onschuldig bloed vergoten hebt. Lees het maar in mijn Openbaring. Hoofdstuk 6:9-11. Mijn gramschap raakt vol. Zet je dan in voor het leven. Kerk word wakker. De tijd is vervuld. Mijn Koninkrijk komt. Wat kiezen jullie. 9 december allemaal naar de Mars voor het Leven in Den Haag om 12.00 uur op het Malieveld. Lopen met het bord, Stop Abortus nu!
