Gisteren, na enkele inspirerende evangeliserende gesprekken, kwamen we hem tegen. We nodigden hem meteen uit om vandaag met ons mee te gaan naar Salakpur, waar vorige week drie mensen tot geloof kwamen. Vandaag zouden we er de eerste samenkomst houden. Michael speelde gitaar en zong (zie foto). Daar is hij goed in. Hij is ook een gedreven evangelist met een bijzonder getuigenis.
20 jaar geleden kwam het gezin, waar Michael toe behoorde, tot geloof. Dat ging zo: Moeder had borstkanker in een vergevorderd stadium, en de arts dacht dat ze hooguit nog een maand te leven had. Ze waren toen nog hindoes. Een christen werd gevraagd voor moeder Diwali te bidden. Ze herstelde wonderbaarlijk en heeft nog 19 jaar zonder ziekte geleefd, tot ze op de leeftijd van 85 jaar van ouderdom stierf. Wie heeft daar iets van terug?
Een kerkdienst met nieuwkomers in Nepal is een belevenis. Mensen kletsen overal tussendoor, hebben moeite met luisteren en vertrekken of komen terug zo het hun uitkomt. Zo gaat dat met sessies van oosterse religies. Een priester of lama leest en prevelt wat, bijna non-stop, urenlang. Maar niemand luistert. De goden worden – volgens hun geloof – automatisch tevreden gesteld als je maar de juiste procedures volgt. Daar is verder geen geloof, inzicht of zelfs interesse bij nodig. En met die houding maakten mensen hun eerste kerkdienst mee, drie nieuwe gelovigen en vijf belangstellenden in wisselende samenstelling. Tegen het einde van de dienst werd de warme maaltijd opgediend, want het huis kent zo haar eigen ritme… En dan toch… De boodschap kwam over. En kwam een jonge man tot geloof.
Goddelijke planning. Daar hebben we deze hele reis mee te maken. Midden in Kathmandu, of ergens op een bergweggetje komen we net die mensen tegen die we nodig hebben. Ergens, te midden van miljoenen. Zo ook met de eerste kerkdienst in Salakpur. De echtgenoot van een jonge vrouw, die vorige week tot geloof kwam bleek zes maanden te hebben gewerkt in de fabriek van iemand die Surya vier jaar geleden tot Christus leidde. Deze directeur, die buitengewoon goed is voor zijn personeel, getuigt tegenover al zijn 200 werknemers van zijn geloof. Er ging bij Vishnu een lampje branden. Dat geloof interesseerde hem. Nu greep hij zijn kans!
Later op de dag kwam nog weer een jong echtpaar tot geloof in Salakpur. (Zie foto; in gesprek met Santosh). Tamangs. En toen vonden we er ook een christen, die woont in een mooi, ruim huis. Daar kunnen voortaan de samenkomsten plaats vinden, in plaats van in het vieze, donkere en kleine kamertje waar we vandaag de eerste samenkomst belegden.
Ik weet het wel. Ons geloof is niet gebouwd op evangelische successen. Maar de kerk heeft wel kracht en groei nodig. In Nepal ook. En daar werken wij aan mee. Het slot van de dag was gewijd aan ons nazorgwerk. Een team in Damak experimenteert ermee, met goed gevolg tot hiertoe. En al gaat niet alles perfect, deze reis was buitengewoon en dan nog een schepje daar bovenop. Nepal zit midden in een snelle mentale en technische ontwikkeling, al mankeert het vaak aan goed onderhoud… Wij proberen het nog wat beter te doen. De kerk is een vernieuwingsfactor van belang. Weet je dat niet? Hier beleef ik dat elke dag. Adembenemend!
Er is vandaag een vliegtuig neergestort in Kathmandu. Morgen vroeg vertrekken we naar die stad. Vanaf het dak van mijn guesthouse kan ik het vliegveld zien. Wat staat me daar te wachten?
Groet, Vrede,
Bram Krol
