Het is opvallend hoeveel initiatieven er in Europa genomen worden om iets te doen voor de vluchtelingen. Een van de leden van het leiderschapsteam is een ervaringsdeskundige. Peter Vimalasekoren – ze noemen hem meestal gewoon Vimal – moest in zijn jonge jaren vanuit Sri Lanka naar India vluchten. Daar, in een vluchtelingenkamp, leerde hij Christus kennen en nam zijn leven een heel andere wending.
Hij verbleef daarna in verschillende delen van de wereld – hij studeerde in Engeland, maar verbleef ook in Noord-Ierland, Canada, de Verenigde Staten. Inmiddels werkt hij al bijna 20 jaar in Duitsland voor Europe Christian Mission International. Als geen ander weet hij hoe moeilijk het kan zijn om in een ander land te gaan wonen en er deel uit te gaan maken van de samenleving.
Het is een steeds weer terugkerende discussie: hoe en in welke mate moeten vluchtelingen en asielzoekers zich integreren in hun ‘nieuwe land’. Er zijn de problemen van taal en cultuur. En soms komt een vluchteling terecht op een plaats waar hij eigenlijk niet wil zijn. Denk daarbij aan de problematiek van de transmigranten zoals de mensen die geen asiel willen aanvragen omdat ze eigenlijk naar Engeland willen.
Vimal beschouwt integratie als een proces van vele jaren. Je kan dat moeilijk in een project gieten, het moet organisch groeien. En vooral, het moet van twee kanten komen.
Eenzijdige integratie is in feite assimilatie, ofwel helemaal opgaan in het nieuwe land en in de nieuwe cultuur. Hij spreekt dus liever over ‘interclusie’: “Dat is een combinatie van integratie en inclusie. In dat proces werk je van twee kanten. Een kwestie van geven en nemen, en vooral van leren van elkaar. Je probeert elkaar ergens in het midden te ontmoeten. Natuurlijk, als iemand in een ander land komt, dan moet hij de taal leren, maar het is niet omdat je de taal kent, dat je geïntegreerd bent”. Zelf spreekt Vimal overigens intussen 5 talen en voelt hij zich thuis in Europa. Al blijft er ergens het verlangen sluimeren om ooit terug in zijn thuisland te wonen …
