Grote bedrijven stimuleren hun werkneemsters om de kinderwens een tijdje uit te stellen. Bij Apple en Facebook bijvoorbeeld maakt het invriezen van eitjes deel uit van het pakket extralegale voordelen. Een aantal personeelsleden zal dit wellicht effectief als een voordeel beschouwen (het gaat uiteindelijk om grote bedragen – eitjes gedurende 5 jaar bevriezen kost al gauw €5000), en sommigen hebben er misschien zelf op aangedrongen, maar uiteindelijk komt het er op neer dat bedrijven het liefst hebben dat jonge vrouwen (net zoals mannen) zo hard mogelijk voor de firma werken en niet teveel aan een mogelijk gezin denken?
Het invriezen van eitjes wordt vaak ook voorgesteld aan vrouwen die hun levenspartner nog niet gevonden hebben, maar toch met een kinderwens zitten. Maar is het echt een oplossing? Amanda Jackson ziet minstens drie bezwaren.
Ten eerste: niemand weet hoe het systeem exact werkt. In de ideale omstandigheid veronderstelt men dat – zodra een vrouw haar man gevonden heeft – haar leeftijd geen barrière mag vormen voor het krijgen van kinderen. De eitjes worden ontdooit en het koppel ondergaat een IVF (in vitro fertilisatie) om de gewenste baby te ‘realiseren’. Maar cijfers in het Verenigd Koninkrijk tonen aan dat bij ongeveer 1/3 van de koppels waarbij de vrouw boven de 35 is er vruchtbaarheidsproblemen zijn. Eenmaal de 40 gepasseerd dan loopt het op tot 2/3. Het invriezen van eitjes is geen antwoord op die problemen van onvruchtbaarheid.
Jackson: “Hoewel we het gevoel kunnen hebben dat we recht hebben op een goede partner en een tof gezin, kunnen we ons lichaam niet bedriegen. Mensen die ‘single’ zijn moeten geen schuldgevoel aangepraat worden. Als een vrouw moeder wordt, is dat geweldig, maar ze moet daarom niet geforceerd worden in de richting die op z’n minst dubieus is en ook geen gemoedsrust kan geven”.
Een tweede bezwaar is toch wel het financiële luik. Uiteraard zullen firma’s die de technieken promoten alle twijfel rond het succes van de behandeling minimaliseren. Maar tegelijk is er het risico dat iemand veel betaalt voor een proces dat geen succes oplevert.
Het derde bezwaar is dat we grote sociale en ethische kwesties rond alleen zijn, het vinden van de juiste partner en uitgesteld ouderschap sterk simplificeren en vooral ook medicaliseren. Dit zijn belangrijke vraagstukken waarover mannen en vrouwen met elkaar in gesprek moeten gaan.
We moeten niet alleen klagen over het tekort aan potentiële partners, maar we moeten in de kerk in gesprek gaan over relaties in het algemeen. We moeten ons ook eerlijk afvragen of er een maximumleeftijd is om moeder te worden. Natuurlijk, Sara – de vrouw van Abraham – was wellicht al 91 toen ze Isäak kreeg, maar wil dat zeggen dat het een goed idee is om te bevallen op de leeftijd van 50 of 60 jaar? En we moeten ons ook bezinnen over de rol van mannen en vrouwen als arbeidskrachten, over onze carrière. Ook is het goed om een meer gebalanceerde visie te ontwikkelen op werk en gezin.
Het probleem dat we tegenkomen wanneer we dat soort zaken eerlijk willen bespreken, is dat vooroordelen en onnodige angst verspreid worden. “Het is altijd de schuld van de vrouwen: als een vrouw het krijgen van kinderen uitstelt met het oog op haar carrière, is ze egoïstisch. Als ze te jong kinderen krijgt, is ze egoïstisch en als ze geen kinderen wil hebben, ook”. Christenen zouden niet mee mogen doen aan het cultiveren van schuldgevoelens.
Amanda Jackson: “Aan mijn vriendinnen die alleen zijn en heel graag een partner en een gezin zouden willen hebben, zou ik willen zeggen: houd vast aan de hoop dat God onze verlangens ziet en wil dat we ons vervuld voelen. Vertrouw er op dat God het goede geeft, zoals Hij dat deed voor Hanna en Ruth, om twee voorbeelden uit de Bijbel te noemen”.
Ouderschap is (meestal) prachtig, maar dat betekent niet dat we alleenzijn een soort tweedekeuze of tweederangs bestaan is. Zitten vrouwen dan alleen maar in een symbolische wachtkamer totdat ze een kind krijgen. Singles zijn geen mislukkelingen.
Misschien zijn er een aantal vrouwen die baat hebben bij het invriezen van eitjes – bijvoorbeeld als ze voor een zware chirurgische ingreep of chemotherapie staan. Maar afgezien daarvan is het hele verhaal van het invriezen – en het uitstellen van zwangerschappen – vooral een marketingtruc die gebruikt maakt van vrouwelijke schuldgevoelens.
(bron: WEA)
