Het project voor de ouderen is volgens hem extra duur wegens hoge medische kosten en speciaal voedsel. Daarom weren de laatste twee jaar al geen oudere mensen meer opgenomen in het tehuis, waar ook ontslagen vielen. Smoorenburg, die al 34 jaar in Haïti werkt (en voor die tijd op Martinique) hoopt dat dit jaar de situatie verandert. “Maar als ik de situatie in de wereld bekijk, staan we ook dit jaar nog voor een aantal moeilijke situaties.” Toen hij naar Haïti kwam, werd hij geconfronteerd met enorme nood, die er nog steeds is. Hij begon er een kinderdorp, primair gericht op in ziekenhuizen in hoofdstad Port-au-Prince en omgeving achter gelaten kinderen. Maar er was ook nood onder ouderen. Hij herinnert zich nog een in een kartonnen doos levend oud vrouwtje en een onder een stuk plastic wonende oude man, wiens familie zich van hem had afgekeerd, omdat hij blind was. “Wij hebben hem liefdevol opgenomen en hij kwam van de hel in het paradijs.” Een oogspecialist voerde een operatie uit, waarna de man weer kon zien.
Op het starten van het bejaardenbuis kreeg hij ook kritiek, van mensen die schreven dat het geld beter in kinderen kon worden geïnvesteerd, omdat die een toekomst hadden en het leven van ouderen nagenoeg voorbij was. “Ik heb me altijd afgevraagd of ze ook zo dachten over hun eigen vader en moeder”, verzucht Smoorenburg. “Hoe dan ook, ik heb altijd de stem van mijn hart gevolgd en dat doe ik na 34 jaar nog steeds.” Een hart voor Haïti dus.
