In 2009 trouwden Sander en Eline. Na twee jaar huwelijk wilden ze hun geluk vergroten met het krijgen van kinderen. Alleen liep het niet zo als ze gehoopt hadden. Maar in plaats van bij de pakken te gaan neerzitten, besluit Eline haar verdriet ten goede te keren. Ze wil nu mensen helpen die hetzelfde hebben meegemaakt als zij. Eline vertelt hier haar verhaal.
‘Na twee jaar getrouwd te zijn besloten we de grote stap te nemen: We gingen proberen om zwanger te worden. Ik merkte alleen dat mijn cyclussen erg lang duurde; soms wel een paar maanden. De kans om dan zwanger te worden is dan een stuk kleiner, omdat je dan ook minder vruchtbare dagen hebt. Ik had hier op een gegeven moment een gesprekje over met God en zei: “God, ik kan de medische molen in gaan, en hopen dat ik op die manier zwanger kan raken, of U doet het, dat zal een groot getuigenis zijn”. God leidde me toen naar Jesaja 54 waar onder andere staat: “Jubel, onvruchtbare vrouw, jij die nooit een kind hebt gebaard”, “Spreid je tentpinnen uit, want er zal snel geen ruimte genoeg zijn”, en “Wees niet bang, je zult niet worden beschaamd”. Wij hadden een rommelkamertje in ons appartement, waar allemaal oude dozen en troep stond. Ik ben deze in geloof meteen helemaal gaan opruimen, en we zijn er een babykamer van gaan maken. Dezelfde maand was mijn cyclus normaal en werd ik zwanger.’
Gedeeld
‘We hebben dit blijde nieuws na vijf weken zwangerschap meteen met iedereen gedeeld, omdat wij geloofden dat het gewoon goed zou gaan. Mijn zwangerschap verliep erg voorspoedig, en waar ik zwangerschapsklachten had kon ik er voor bidden, en ze verdwenen vrijwel direct. Na ruim 41 weken werd onze Noah geboren. Wij vonden zijn naam zo mooi omdat Noach in de bijbel ook blindelings op God vertrouwde.’
Hartje
‘Toen Noah 1,5 jaar oud was wilden wij graag een 2e kindje. Ik raakte meteen zwanger en voelde me ontzettend blij en gezegend. Ook deze zwangerschap verliep super voorspoedig en zonder klachten. Echter, tijdens een echo bij de verloskundige na 15 weken zwangerschap, bleek dat het hartje van ons kindje niet meer klopte. Wat was dit een enorme klap. We hadden het totaal niet aan zien komen. Aan de ene kant was dit één van de heftigste dingen die we ooit hadden meegemaakt in ons leven, aan de andere kant voelden we ontzettend veel bovennatuurlijke rust van God die niet te omschrijven is.’
Tien centimeter
‘Een halve week na dit nieuws werd ik ingeleid in het ziekenhuis, en ’s middags werd ons dochtertje Marylise geboren. Ze was zo volmaakt en compleet. Ongeveer 10 centimeter lang, maar alles zat er op en er aan. Je kon de vingertjes en teentjes tellen. Het was echt een mensje. Een paar dagen later hebben we, samen met onze ouders en Noah, haar begraven.’
Verwerking
‘De eerste weken stond Sander vooral voor mij klaar. Ik wilde er veel over praten. Sander daarentegen verwerkt dingen meer in zichzelf. Ik vond het daardoor soms lastig om in te schatten in hoeverre het hém raakte. Toen hij een paar weken later jarig was en ik als verassing iets leuks had georganiseerd voor hem, werd hij ineens emotioneel: “Ik heb helemaal geen zin om nu feest te vieren. We hebben net ons dochtertje verloren!” Toen besefte ik voor het eerst dat het bij Sander ook diep was binnengekomen, maar dat hij dit heel anders uitte dan dat ik dat deed.’
Nieuwe kans
Enige tijd later, was ik weer in verwachting. Dit hebben wij al snel gedeeld met onze omgeving. In het begin leek het goed te gaan, maar na 9 weken kreeg ik weer een miskraam. Ik was heel dankbaar voor alle blijken van medeleven, de lieve briefjes, de appjes, gewoon dat mensen voor ons klaar stonden.
Echo
‘Toen ik een paar maanden later weer zwanger raakte vond ik het ontzettend spannend. Ik deed mijn best om er zo luchtig mogelijk mee om te gaan, maar raakte regelmatig in paniek. De weken tussen de echo’s leken voor mij een eeuwigheid, want ik wist niet of het kindje in mijn buik nog leefde of niet. Toen ik de eerste echo kreeg, zagen we een prachtig kloppend hartje. Ik was zo ontzettend blij en opgelucht. Dit was een heerlijke dag. Maar bij de volgende echo, met 9,5 weken bleek het hartje van ons kindje alweer een weekje niet meer te kloppen. Ik was echt geshockeerd, al voelde het minder heftig dan de eerste keer, omdat ik het nu toch wat meer zag aankomen.’
God
‘Of God dit zo gewild heeft? Nee. Daar ben ik van overtuigd. Mijn God is geen babymoordenaar. Hij huilt met ons mee. Wat er gebeurd is, vond ik heftig, maar ondanks dat heb ik vrede van God ervaren. Het mooiste wat ik in dit alles mocht ontdekken is dat ik alles aan kan, zolang God er maar bij is. Ik heb zulke rust en vrede ontvangen, die ik van mezelf nooit zou hebben gehad. Dit heeft er voor gezorgd dat ik minder bang ben voor spannende fases in het leven. Wel heb ik meer moeite om vol vertrouwen voor iets te bidden, bijvoorbeeld voor een vrouw die niet zwanger kan worden, of voor mezelf. Ik voel me daarin beroofd in wat God me daarin juist heeft gegeven. Ik geloof in een God van wonderen, toch overkwam mij dit drie keer. Dat vind ik lastig. Voor nu heb ik in ieder geval de keuze gemaakt om dicht met mijn hart aan Zijn hart te blijven en te rusten in Zijn Vrede. Ik weet niet wat de toekomst voor ons in petto heeft, maar ik weet wel Wie de toekomst vasthoudt, en dat Hij er altijd bij zal zijn.’
Helpen
‘Ik merk dat er een groot taboe op dit onderwerp rust. De meeste stellen houden vaak hun zwangerschap de eerste twaalf weken geheim, omdat de kans op een miskraam tot twaalf weken het grootst is. Maar ik denk dat als je een miskraam doormaakt, het heel belangrijk is om hier over te praten. Het is geen klompje cellen die je verliest, en “volgende keer beter!” Nee! Je verliest dan een kindje, een toekomst samen, al je plannen en dromen vallen in duigen. Sinds ik online praat over mijn miskramen krijg ik ontzettend veel berichtjes, mails en telefoontjes van vrouwen die hetzelfde meemaken en niemand hebben waarmee ze er over durven of kunnen praten.’
Erkenning
‘Ik heb op internet een persoonlijke blog, waarop ik deel over mijn miskramen, en tips geef hoe je er mee om kan gaan en hoe je er mee om kunt gaan als iemand in je omgeving een miskraam krijgt. Ik help vrouwen en echtparen door ze een stukje herkenning en erkenning te geven. Ook probeer ik door openheid wat meer bewustwording te brengen bij mensen die het zelf niet hebben meegemaakt. ’
Tekst: Rineke Peterson
