Welke verantwoording dragen de media met hun berichtgeving over Israël voor de verbreiding en de verankering van antisemitisch gedachtegoed? Daarnaar deed de Berlijnse hoogleraar Monika Schwarz-Friesel twee jaar geleden een onderzoek.
In zijn column voor Radio Israël schrijft historicus Bas Belder dat prof. Schwarz 25 Duitse journalisten, die meermaals over Israël en het jodendom hadden gepubliceerd, een vragenlijst voorlegde. Tweederde van hen klaagde over de anti-Israël opstelling van hun redacties. “Zij leden er naar eigen zeggen onder! Kritische stemmen tegen het anti-Israël verhaal in de media konden, aldus de respondenten, rekenen op negatieve, afwerende commentaren van collega’s.”
Niet anti-Israël, maar veeleer pro-Israël is in Duitsland vaak het probleem, aldus Schwarz-Friesel. “Die analyse spoort ook steeds met de giftige commentaren in de sociale media in reactie op uitzendingen die pro-Israël zijn of eerder neutraal”, aldus Belder.
“De antisemitisme-expert geeft ook meteen aan dat vele studies reeds hebben aangetoond dat de verslaggeving over Israël en het Jodendom in de (Duitse) massamedia geenszins altijd objectief respectievelijk neutraal is. Dat de Duitse pers eeuwenlang antisemitisme heeft verspreid, is evenzeer grondig gedocumenteerd.”
“Sterk beperkte informatie en stereotiepe berichten en commentaren stempelen al te vaak het mediabeeld.” De schijnwerpers van westerse massamedia richten zich vaak op slechts één kant van het Israëlisch-Palestijns conflict en dat is dat Israël de agressor is.
Stel je eens voor, aldus Schwarz-Friesel, “dat na de islamitische terreuraanslag op het Franse satirische weekblad Charlie Hebdo de Duitse televisie dit nieuws bracht onder de titel ‘Parijs: Politie schiet meerdere Arabieren dood’ of: ‘Parijse politie doodt vrijheidsstrijders’. En pas daarna: ‘nadat die de redactie van Charlie Hebdo hadden vermoord’…”
Foto: Pixabay/Hosny Salah
