De sluiting van het als zendingshuis beschouwde pand, was een gevolg van demonstraties door orthodoxe Joden. Kennelijk mag volgens hen het Evangelie wel aan de rest van de wereld, maar niet aan het oude verbondsvolk worden verkondigd, constateert Knoester. Hij kreeg van zijn (hersteld hervormde) thuisgemeente in Vlaardingen en de CAMA (Christian and Missionary Alliance) de opdracht mee vooral Messiasbelijdende Joden te helpen en andere Israëli’s het Evangelie te brengen.
Omdat er in Dimona geen kerk was. werd daar een ‘inloophuis’ geopend, waar iedereen kan komen praten. Velen grepen al tijdens het inrichten van het pand die kans, tot woede van orthodoxe Joden. Toen het gebouw officieel was geopend barstte de haat helemaal los. Ondanks het advies dat niet te doen, ging Knoester er heen en er waren gesprekken met rabbijnen over de Tenach en het Nieuwe Testament, dat daarop licht werpt. Hoewel één rabbijn woedend tegen Knoester begon te schreeuwen, begon een collega van hem in dat Nieuwe Testament te lezen. Hij kon daarmee niet stoppen, zegt Knoester.
Maar in de media verscheen het nieuws dat hij en zijn vrouw kinderen beïnvloedden en Joden wilden bekeren tot het christendom, waarna harde demonstraties volgden en de ramen van het gebouw sneuvelden. Hoewel, na politiebescherming, sommige Joden nog woedende blikken naar het paar wierpen, waren er ook die zeiden zich te schamen voor de gebeurtenissen. Volgens Knoester kennen Joden het aan hen zelf door God doorgegeven Woord – en daardoor hun Messias – niet.
