Oscaruitreiking

De mens zoekt al van oudsher naar erkenning. Hetzij in arbeidsprestaties dan wel in sportprestaties. Vandaag de dag is dat tot een cult verheven. Tot iets waar heel veel mensen zich aan spiegelen. We willen ons in welk opzicht dan ook kunnen bewijzen en daarmee een signaal afgeven van hoe goed je dan wel niet bezig bent. En graag zien we dat dan weer beloont worden met een mooie trofee in de vorm van een beker, een medaille, een getuigschrift, of promotie met daaraan gekoppeld een riante salarisverhoging. O, o, o, wat zal dat onze trots strelen. Onze erkenning doen groeien. Ik denk dat alle mensen daarmee in meer of mindere mate te maken hebben. Net zo goed al we zouden ontkennen dat we niet ijdel zijn, zo is dat ook met de zucht of hang naar erkenning. Kijk mij eens, ik kan dit of dat zo goed. Onze hele maatschappij is er van doordrenkt. En een ieder die in die mallemolen meedraait, ervaart daarmee de competitieslag die er het gevolg van is. Nooit eerder is de stress op de werkvloer zo hoog geweest als nu. Juist vanwege die kombinatie. Het moeten presteren en de daarmee gepaard gaande hang naar erkenning.

Enige jaren geleden had ik een filosofisch gesprek met mijn zoon over dit gegeven. Even voor de duidelijkheid, ik ben geen streber of carrièrejager. Dat zit niet in mijn aard. Maar op en gegeven moment voerde ons gesprek wat mijzelf betreft naar een terugblik op mijn leven. Ik vroeg mijzelf af wat ik tot nog toe voor waardevols had bereikt in mijn leven. In mijn ogen leek het niet veel. Er viel een korte stilte, waarop mijn zoon zij; ‘Nou pa, daar moet je niet te gering over denken. Kijk eens hoeveel kinderen je hebt. Ze kennen allemaal de Heer. Kijk eens hoeveel pleegkinderen je samen met ma een onderdak hebt gegeven.’ En hij noemde nog een aantal zaken op waar ik totaal niet aan gedacht had. Het heeft mij wel tot nadenken gestemd. Ik dacht, hoeveel dingen uit mijn leven heb ik eigenlijk tot mijn eigen eer gedaan, en hoeveel tot eer van God?

Bij de uitreiking van de film Oscars in Amerika moest ik daar ook weer aan denken. Dan werden de genomineerden opgenoemd en men toonde de daden van de desbetreffende persoon nog eens in het kort, waarna een envelop geopend werd en de spreker de bekende woorden sprak: ‘And the Oscar goes to …’ De winnaar komt dan heel blij naar voren en ontvangt zijn of haar bekroning op het geleverde werk. Een erkenning in de vorm van een prachtig goudkleurig beeldje van een manspersoon met in zijn handen een groot zwaard. In een droom overkomt mij dat ook. Ik als acteur in een mooie film die bekroond wordt met een Oscar. Ik sta op uit mijn stoel en voel dat ieders oog in de zaal en de vele miljoenen via de tv uitzending op mij gericht zijn. In mijn hoofd spoel ik mijn bedank speech af. En op het podium gekomen, net voor de uitreiking, word ik wakker.

Ik voel mij gerustgesteld al ik in de Bijbel lees, ‘Want wij zullen allemaal eens voor Christus rekenschap moeten afleggen. Dan wordt alles (uit mijn leven hier op aarde) blootgelegd. Ieder van ons zal krijgen wat hem toekomt, voor wat hij in zijn aardse lichaam heeft gedaan, hetzij goed of kwaad.’ Ja, ja, sta je daar na je overlijden voor de rechterstoel van Christus en Hij verwelkomt je met een stralend gezicht. Hij ziet er prachtig uit en Hij laat je in snelle beelden zien wat je in je leven gedaan hebt. Wat slecht was vergaat maar wat je voor Hem gedaan hebt blijft overeind en daarvoor krijg je een Oscar. Een kroon des levens. Ik denk dat die nog vele malen mooier zal zijn dan een aardse Oscar. Een kroon is een gift op grond van Gods genade. Ik zie alvast met genoegen en eerbied uit naar die prachtige Oscaruitreiking van de Here Jezus. En ik besef wel degelijk dat het niet mijn verdienste zal zijn, maar pure genade.

Peter