Door Rineke Peterson
Gelukkig had ik wel mijn oude Nokia´tje bij me. Dus ik belde mijn man op en vertelde hem dat ik verdwaald was. Hij had internet open staan en zocht de kaart van Nederland op. ´Vertel eens, waar ben je nu,´ zei hij. ´Dat weet ik niet,´ was mijn antwoord. Waarop hij weer reageerde met: ‘Hoe moet ik het dan weten!’
Door het zoeken naar straatnaambordjes en bedenken door welke plaatsen ik heengereden ben, wist hij uit te vogelen waar ik was. Hij leidde me al pratend naar de snelweg om vervolgens de goede kant op te gaan. Ik had nog steeds geen idee van waar ik mijzelf topografisch gezien bevond, dus ik moest er maar op vertrouwen dat hij me de goede kant op praatte. Uiteindelijk kwam ik op een plek waar ik een uur eerder ook geweest was. Ik had een rondje gereden! Maar we bleven in contact en na een heleboel details die ik jullie besparen zal, ben ik toch op de plaats van bestemming aangekomen. Dat was ruim een uur later dan ik gepland had.
Achteraf bedacht ik dat mensen die zonder God leven net zo zijn als ik zonder navigatiesysteem in mijn auto. Ze doen hun best om de weg uit te stippelen, maar ergens missen ze een afslag en dan zijn ze verloren. Ze proberen dan nog op hun gevoel af te gaan, maar dat lijkt het alleen nog maar erger te maken. Ze hebben dan echt hulp nodig om weer op de juiste weg te komen. Ze hebben de Heilige Geest nodig als navigatie en de Bijbel als kaart.
Maar zelfs gelovigen, die dat wel hebben, missen in hun leven nog regelmatig een afslag. In het pastoraat kom ik keer op keer mensen tegen in situaties waarvan ik weet dat dat niet had gehoeven als ze hun ‘navigatie’ aan hadden staan of als ze hun bijbel hadden gekend. Hun leven is op een bepaald punt vastgelopen en ze weten echt even niet meer waar ze zijn. Al pratende komen we dan tot de ontdekking waar ze wel zijn en dan probeer ik ze weer op de plek van hun bestemming te brengen. Soms kan ik de juiste route aanwijzen, maar zelf zien ze het echt niet, omdat zij niet het geheeloverzicht hebben. Ze moeten dan echt even vertrouwen op mijn aanwijzingen.
Voor mensen valt dat vaak niet mee. En dat heeft alles te maken met het feit dat ze ooit een verkeerde aanwijzing hebben gekregen. Hun leven cirkelt dan steeds om die aanwijzing heen. De kunst van het pastoraat is om die leugen te vinden. Vervang de leugen door de waarheid, en als de persoon op de plek komt waar hij dat gaat geloven, dan verandert het gedrag bijna als vanzelf. Dat is de grootste bevrijding die er is.
Hoe makkelijk is het om te oordelen over mensen die dingen doen waarvan we weten dat die niet goed zijn. We zijn zo snel geneigd om te zeggen dat iemand dan niet echt bekeerd is, of we zeggen dat het een werelds persoon is, of erger nog, dat iemand een valse profeet is, of de geest van Izebel heeft. Laten we dat soort uitspraken toch achterwege laten en het oordeel aan God overlaten. De kans is zo groot dat een bepaald gedrag allemaal komt door een leugen die ooit gezaaid is in het hart van die persoon.
Voor God is niet de daad op zichzelf belangrijk, maar voor God is het belangrijker dat jij datgene wat je doet samen met hem doet. Voor God gaat het er niet om of jij de dingen op de juiste manier doet, maar of je Hem betrekt bij alles wat je doet. Dan zal Hij je wegen rechtmaken en zorgen dat je op de plek van bestemming komt.
