Voor die tijd was zijn werkzaam als verpleegkundige in diverse ziekenhuizen. Tijdens haar opleiding in Rotterdam schoof een collega elke maand een evangelisatieblad onder haar deur, wat zij meteen weggooide. Maar die collega werd diacones en vroeg Dorien naar een conferentie in Amerongen te komen. “Ik was erg onder de indruk van de sfeer en de wijze waarop de zusters over God spraken, vanuit een persoonlijke relatie,” herinnert zij zich. In 1971 kwam in haar leven de grote ommekeer. “Toch heeft het nog vijf jaar geduurd voordat ik intrad. Toen ik eenmaal het besluit had genomen, ervoer ik een enorme vrede.”
Zij werkte onder meer in de destijds nog bestaande vestiging in Amsterdam. ”Wij hadden een bejaardenpension, deden veel aan kinderevangelisatie en ik zat in de wijkverpleging. Je kwam de meest interessante mensen tegen. Ik herinner mij een 84-jarige vrouw die wilde dat ik bij haar bleef zitten als ze in bad ging. Uiteindelijk heeft zij een keuze voor God gemaakt en haar euthanasieverklaring ongedaan gemaakt.”
Zes jaar werkte ze bij een diaconessen-gemeenschap in Rwanda. Daar zette zij samen met de zusters onder meer een weesdorp op. Het was altijd haar wens geweest naar het zendingsveld te gaan. Het was dan ook moeilijk voor haar in een crisissituatie als leidinggevende taken in Nederland op zich te nemen. In haar boeiende leven waren hoogte- en dieptepunten zegt ze. “Maar de trouw van God bleef de rode draad.” Ze is voorzitter van de stichting Anaja ba Kristo, die projecten in Rwanda steunt, en maakt deel uit van het Sociaal Vangnet in Amerongen. Daarnaast begeleidt ze zogenoemde refresh-weekends voor mensen die in Amerongen even op adem willen komen. In 2014 kreeg zij een Koninklijke onderscheiding.
