Geheel onverwacht. Jacobus Hogeweg is (hier) niet meer.
Koos belde me overtuigend op dat ik als directeur van de EO naar Dordrecht móést komen, want hij wilde een pand aankopen voor De Hoop. Hij had zo zijn manier om mensen voor zijn marketing karretje te spannen. En wat later werd heel Nederland via de EO televisie getuige van de start van de fondswerving voor een project voor hulp aan drugsverslaafden. Koos had daar politiek in de gemeenteraad van Dordrecht krachtig op aangedrongen, maar toen het hem te lang duurde, ging hij zelf aan de slag. En met succes. Stichting De Hoop is uitgegroeid tot een professioneel, nu ggz centrum met alle faciliteiten die je je maar kunt bedenken. Van 1975 tot 2011 was Koos voorzitter van De Hoop. Alle cliënten kenden hem en hij was een praatpaal voor hen. Hij was ook altijd aanwezig, ook na zijn afscheid kwam hij er nog. Het was terecht dat koningin Beatrix een bezoek bracht aan de 25-jarige De Hoop. Het was ook terecht dat Koos in de koninklijke onderscheidingen promoveerde tot Officier in de Orde van Oranje Nassau, wat zelden gebeurt. Het staat dan ook met ere vermeld op zijn overlijdenskaart.
Koos was een onderwijsman in hart en nieren net als zijn vader, die actief was in de Schoolstrijd en een ‘School met de Bijbel’ oprichtte. Koos had ook hart voor de zending en hij vertrok dan ook voor het opzetten van onderwijs naar Nieuw-Guinea. Daar vond hij zijn vrouw, de verpleegkundige Coby. Samen kregen ze vijf kinderen. Na het overlijden van Coby in 1992 trouwde hij met onderwijzeres Diny die deze ‘meester Hogeweg’ als hoofd had meegemaakt. Ze hebben samen meer dan 25 jaar een heel mooie tijd gehad.
Koos was een dynamische persoonlijkheid die bij vele organisaties betrokken was. Zo was hij voor de EO regioleider en organiseerde zeer geslaagde bijeenkomsten en ledenwerfcampagnes. Hij zette zich ook actief in voor ons werk van Schreeuw om Leven. Hij was een grote stimulans en raadgever. Als Koos erbij betrokken was, was je verzekerd van actie. Toen hij als CDA gemeenteraadslid van Dordrecht vond dat de gemeente niet tot actie overging, ging hij zelf op een ladder de Dordtse monumenten een schoonmaakbeurt geven. Hij wist hoe hij de media moest bespelen. Na de kernramp in Tsjernobyl trok hij met ons naar het rampgebied in Wit-Rusland en niet veel later kwamen wisselend groepen kinderen voor zes weken naar gezinnen in Nederland om lichamelijk en geestelijk op te knappen. Een project dat nog steeds loopt. Om de zigeuners in Oost-Europa te helpen, werd een stichting opgericht. Veel cliënten van De Hoop steken daar de handen uit de mouwen. En dan zijn er nog de andere stichtingen en comités waarbij hij betrokken was.
Zijn dochter, journalist Margriet, schreef op zijn verzoek een boek over zijn leven met als titel ‘Goede Meester’. Hij was er trots op, al had er naar zijn mening meer in moeten staan over wat hem ten diepste bezielde. Thuis verzamelde hij alles over zijn grote voorbeeld Abraham Kuyper, van wie bij hem thuis ook een borstbeeld staat. Geen wonder dat hij voorzitter werd van het comité dat zich inzette om in Maassluis, de geboorteplaats van Abraham Kuyper, eindelijk een standbeeld van hem op te richten.
Het is een voorrecht om Koos als broeder en vriend zo lang gekend te hebben. Hij ging geheel onverwacht, maar hij wist zich verwacht. Boven de kaart staat: …maar wie de Here verwachten, putten nieuwe kracht; uit Jesaja 40:31, een toepasselijker tekst kun je je niet bedenken. Ik denk eigenlijk dat hij die tekst zelf gekozen heeft.
We gaan hem woensdag 26 juli met ere begraven.
Bert en Willy Dorenbos
