Elie Wiesel werd in 1928 in Roemenië geboren in een gezin van orthodoxe Hongaarse Joden. Hij overleefde als 15-jarige jongen de concentratiekampen van Auschwitz en Buchenwald, waar zijn vader stierf. Sinds het einde van de oorlog werkte hij – eerst in Frankrijk, later in de VS – voor het behoud van de herinnering aan de Holocaust-slachtoffers. Hij schreef meer dan veertig boeken over dit onderwerp; waarschijnlijk is zijn bekendste boek de autobiografische roman La nuit (De Nacht).
Naast zijn activiteiten als schrijver had Wiesel veel functies bij diverse instellingen. Sinds 1978 was hij hoogleraar Joodse studies aan de Boston University. In 2003 werd hij benoemd tot voorzitter van de Internationale Commissie ter Bestudering van de Holocaust in Roemenië.
In de jaren 1979-1986 was hij voorzitter van de Amerikaanse Holocaust Memorial Council, die was geïnitieerd door de voormalige Amerikaanse president Carter voor de oprichting van een Amerikaans Holocaust Museum. Daarbij was er een controverse over wie moet worden herdacht in het museum. Wiesel drong er op aan, bij het gedenkteken de Joden centraal te stellen.
Na ontvangst van de Nobelprijs voor de Vrede stichtte Wiesel samen met zijn vrouw de Elie Wiesel Stichting tegen onverdraagzaamheid en onrecht in de wereld.
Het overlijden van Elie Wiesel veroorzaakte veel beroering. Het Internationale Auschwitz Comité karakteriseerde Wiesel als de ‘stem van de vermoorde Joden in Auschwitz’. De Israëlische president Re’oeven Rivlin prees hem als een vechter tegen haat en noemde hem een van de helden van het Joodse volk. Premier Benjamin Netanyahu zei: ‘Wiesel hielp de mensheid bij zijn overwinning over het kwaad.’
