“Maar allen voelden zich veilig om hun pijn en zorg bij God te brengen. Toen zag ik gelach, het soort lachen dat er is als anderen op een soortgelijke levensweg lopen praten over de gedeelde, gemeenschappelijke ups en downs, de momenten van absurditeit en humor in het leven met een psychische aandoening.
In mijn visioen nam de hoop toe. De hoop niet meer geïsoleerd te zijn. Hoop op betere dagen in de toekomst. Hoop voor relaties met anderen die echt weten hoe het is te leven met een psychische aandoening. Hoop voor acceptatie en een plek om je thuis te voelen. Hoop voor vandaag … voor morgen. En de dag daarna”, zegt ze. Kay Warren is een verdedigster van het bewustzijn van het bestaan en de behandeling op het gebied van geestelijke gezondheid sinds de diagnose van haar zoon en diens dood.
