“Waar het om gaat is een persoonlijke relatie met de Heer Jezus.” Aan het woord is Bart Zuidervaart. Je verwacht wellicht iemand uit de evangelische of pinkersterkerken, maar Bart is Rooms-Katholiek. Een verhaal over zijn bekering en hoe hij naar de kerk kijkt. “Wij smachten naar eenheid.”
Tekst: Jacco Stijkel
“Ik heb een bekering meegemaakt”, begint Bart (56) zijn verhaal. “Ik ben geboren en getogen in het Noord-Hollandse Assendelft. Een groot, Rooms Katholiek gezin. Ik ging regelmatig naar de mis, totdat ik op mijn zeventiende zei: ‘ik stop daarmee’. Het geloof zei me niets meer. Ik ging ’s avonds uit, wilde niet voor de kerk vroeg opstaan. Ik ging liever naar het voetballen. Niet dat ik zo’n ster was, maar dat trok mij meer. Dat ik voor het voetballen ook wel eens vroeg uit de veren moest, maakte mij dan weer niet uit. Ik was de eerste van het gezin die niet meer naar de kerk ging. Mijn ouders waren hier op z’n zachts gezegd niet blij mee. Al heb ik van mijn moeder begrepen dat het geloof bij haar ook wat was ingeslapen.
Totdat ik een jaar of 18,19 was deed ik niks meer met het geloof. Op een gegeven moment werden twee broers wel heel actief maar zij deden dat voor de Jehova’s Getuigen. Ons gezin kwam daardoor in een geloofscrisis terecht. God heeft toen ingegrepen op een bijzondere manier. In die tijd, we spreken dan over 1980, ik was toen twintig jaar, kwam ik in aanraking met Kees van Duin. Kees was naar Nieuw Zeeland verhuisd en had daar fortuin gemaakt. Maar hoeveel geld hij ook had, hij was niet gelukkig. Totdat hij de Heer ontmoette en hij een ander leven kreeg. God had hem duidelijk gemaakt dat hij dit aan zijn moeder moest vertellen. Geld had hij op een gegeven moment niet meer, maar hij vertrok naar Nederland en werkte zes weken lang aan boord van een schip voor zijn overtocht.
Toen hij in Assendelft zijn verhaal deed over zijn bekering was er al gauw een groep van zo’n 25 man om hem heen. Ik zelf had hem nog niet gehoord, maar mijn moeder zei: ‘dit is een man die over God vertelt’. Dat trok me, ik merkte aan haar dat dit anders was dan ik in de kerk had gehoord. Ik ging toen met een vriend naar Spanje en daar hebben we een toptijd gehad. Maar dat zinnetje van mijn moeder bleef maar bij me. Terug in Assendelft ben ik naar de gebedsgroep gegaan. Mijn ouders waren er, twee broers, mijn zus. Het was zo bijzonder. De Geest werkte. Mensen spraken in tongen, iedereen profeteerde. Het was echt klein Pinksteren in Assendelft. Ik werd heel actief met mijn geloof: ik ging naar de mis, naar de pinkstergemeente, naar Youth for Christ, naar Jeugd met een Opdracht. Ik had zo’n verlangen naar God. Er was zoveel droogte geweest, nu werd mijn dorst gelest en kwam er innerlijke genezing op gang.
Duivel
Op een nacht kreeg ik een droom. De duivel kwam op me af. Hij zag eruit zoals je hem vaak ziet: een mannetje met horens, als een bok. In zijn ene poot had hij een kruis, in de andere een stenen beeldje. ‘Waar kies je voor?’ vroeg hij. ‘Kruis’, antwoordde ik. Dat was een gemakkelijke vraag. En de duivel ging weg. Maar niet veel later kwam hij terug met dezelfde vraag. ‘Je moet echt kiezen’, zei de duivel. Ik wilde ‘kruis’ zeggen maar kreeg de ‘k’ niet meer uit mijn strot. Alsof mijn keel werd dichtknepen. Op een gegeven moment heb ik ‘kruis’ uitgeschreeuwd. Ik weet niet hoelang dit heeft geduurd, maar duidelijk was dat ik echt moest kiezen. Als voor mij duidelijk werd dat de Heilige Geest je overtuigt van de zonde was het toen wel. Ik leefde namelijk eigenlijk nog steeds zoals in de tijd voordat ik bij de gebedsgroep kwam. Ik kon mijn zonden allemaal zo aanwijzen. Tot die tijd betekende het begrip ‘zonde’ eigenlijk niets voor mij. Het was een woord dat in de kerk werd genoemd, maar dat niets met mijn eigen leven te maken leek te hebben. Het werd mij duidelijk dat ik moest breken met het uitgaan, het vele drinken, hoe ik naar vrouwen keek. Dat is echt een keerpunt voor mij geweest.”
Bruggenbouwers
Bart raakte steeds meer betrokken bij de Katholieke Charismatische Vernieuwing. Hij verhuisde naar Noord-Brabant. Kasteel Croy in Aarle-Rixtel was toen het epicentrum. Daar ontmoette hij zijn vrouw Marie-Jeanne en samen zetten zij zich in voor bijvoorbeeld het jongerenwerk. “Wij zijn altijd pioniers en bruggenbouwers geweest. Voor gezinnen was er bijvoorbeeld niets. In 2005 hebben we toen mede aan de basis gestaan van de Celebrate conferentie. Noem het maar een Opwekking voor evangelische katholieken. Katholieken zijn niet zulke kampeerders, zij houden meer van retraite. Maar met 600 mensen hielden we ‘de eerste Celebrate’ in Mierlo. Vakantie met God noemden we het, maar ook met elke dag een eucharistieviering.”
Eenheid
Bart en Marie-Jeanne zijn ervan overtuigd dat de Rooms-Katholieke kerk hun plek is, hoeveel kanttekeningen er ook bij de kerk te maken zijn. “Het is de moederkerk, maar de oecumene ligt ook na aan ons hart. Waar het om gaat is je persoonlijke relatie met de Heer. We maken ons best zorgen om de toekomst van de kerk. Het gaat soms meer om ‘de buitenkant’, dan om die persoonlijke relatie. Een luis in de pels? Ook een beweging die dienstbaar wil zijn aan die kerk. Waarbij de inspiratie van de Heilige Geest inhoud geeft aan de sacramenten en verdieping brengt in je dagelijks leven. Maar we zien wel, bijvoorbeeld in Den Bosch, mooie initiatieven ontstaan. Mensen die de straat opgaan om met anderen in contact te komen en voor hen te bidden. Dat is voor mij hoe we het moeten doen: laten zien dat je naast mensen wil staan en dat God er echt is. Positief is ook dat kerkmuren aan het wegvallen zijn. Wat dat betreft leven we in bijzondere tijden. In deze geseculariseerde samenleving hebben we elkaar hard nodig. Wij smachten naar die eenheid. Ik geloof dat God enorm verdriet heeft van de kerkelijke verdeeldheid.”
===================================================
Maria en de heiligen
Als protestanten ergens moeite mee hebben in de Rooms-Katholieke kerk is het wel Maria en de heiligenverering. Bart: “Maria staat absoluut niet op dezelfde lijn als Jezus, God of de Heilige Geest. Maar zij maakt wel onderdeel uit van het complete plaatje. Zij is wel de begenadigde. Het is niet niets dat ze ‘ja’ heeft gezegd tegen God. Maria is een medestander. Dat geldt ook voor de heiligen. Zij worden niet vereerd, zij zijn goede voorbeelden die ons nu inspireren door hun leven met God.
De kerk bestaat uit alle gelovigen, dus ook de gelovigen die nu leven bij God. Moeder Theresa en Paus Johannes Paulus II zijn zulke bekende voorbeelden. Ik ben bij de Paus op audiëntie geweest en was zwaar onder de indruk. Hoe Paus Johannes Paulus II liggend voor het altaar bad voor de gehele wereld. Weet je, in zulke voorbeelden zie je Gods trouw en barmhartigheid. Dat is kostbaar. Maar Christus staat altijd centraal.“
Foto: Bart en Marie-Jeanne Zuidervaart voor bezinningscentrum Emmaus. “Christus staat altijd centraal.”
========================================================
Emmaus
Bart en Marie-Jeanne Zuidervaart werken als beheerders op Bezinningscentrum Emmaus in Helvoirt. In dit voormalig klooster kunnen bezoekers terecht voor christelijke bezinning en vorming. Zowel individueel als (grote) groepen. Meer informatie: http://www.emmausbezinningscentrum.nl/
