Door Don Zeeman
Ilse: “Het is God die de puzzelstukken in handen heeft. God weet welke puzzel Hij wil leggen in ons leven – wij weten dat dikwijls niet. Dat is de onzekerheid waarmee je moet leren omgaan. God heeft voor ons een weg uitgestippeld, soms helemaal los van ons idee van hoe het leven zou moeten verlopen. Maar God heeft wel een doel: Hij weet waar Hij naar toe wil. De vraag is: vertrouwen wij effectief op God? Leggen wij echt ons leven in Zijn handen? Vertrouwen we er op dat Hij weet waar het naartoe gaat? Dat is het idee achter de puzzel. Beetje bij beetje, hoe verder je komt, zie je dat de puzzel vormt krijgt.”
Crisissituaties
Als er iemand weet hoe lastig het leven soms kan verlopen, dan is het Geertrui wel – ook al leek haar bestaan op het eerste gezicht vrij rimpelloos. Ze groeide op in een typisch Vlaams, katholiek gezin. Geloof speelde een belangrijke rol en ze ging graag naar de kerk – ze werd zelfs misdienaar.
En toch was de gezinssituatie moeilijk: Geertrui moest verantwoordelijkheden dragen die eigenlijk niet voor een kind zijn. Zoiets drukt zwaar en roept vragen op, ook naar God toe. Tegelijk was er altijd een enorm verlangen naar Hem. Op haar twintigste had ze uiteindelijk een ontmoeting met God en werd Hij een Persoon voor Geertrui. In het kader van haar studie moest ze verschillende stages doen. Een daarvan – in een instelling voor kinderen in crisissituaties – bracht haar op een plaats waar ze eigenlijk niet heen wilde. Toch was het juist daar dat ze het evangelie leerde kennen. En daardoor begonnen de eerste puzzelstukjes op hun plaats te vallen. “Je kan soms kwaad zijn over dingen die gebeuren, maar achteraf kan ik zeggen: God heeft me daar geplaatst en daar heb ik over Hem gehoord. De weg waarlangs God een mens leidt, is soms heel wonderlijk. Daarom vind ik Ester ook zo’n mooi boek in de Bijbel. De naam van God komt er niet in voor, maar het hele boek ademt Zijn aanwezigheid uit. Het is een kwestie van de juiste mensen op de juiste plaats. Zo heeft Hij ook bij mij de juiste mensen op het juiste moment op mijn levensweg gebracht.”
Keuze
‘Ons leven, een puzzel’ was dan wel het thema van de Vrouwendag, dat wil nog niet zeggen dat het typisch een onderwerp is dat alleen vrouwen aanbelangt. Andere zaken die aan bod kwamen wellicht wel: zo is er voor veel moeders de cruciale keuze om gezin en werk te combineren, of resoluut voor de kinderen te kiezen en de maatschappelijke ambities voor een tijd opzij te zetten. Niet iedereen neemt dezelfde beslissing, maar Geertrui koos er voor huismoeder te zijn. Niet zo verwonderlijk, aangezien haar gezin uiteindelijk acht kinderen telde en daarbij nog twee ‘vakantiekinderen’, een uit Roemenië en een uit Rusland. Haar eigen ervaring als kind zal ongetwijfeld een rol gespeeld hebben bij haar besluit: ze wilde absoluut beschikbaar en aanspreekbaar zijn voor de kinderen. Maar na 27 jaar ‘thuis’ te zijn geweest, kwam er een moment om toch weer naar een baan uit te kijken. Zo kwam ze terecht bij de School met de Bijbel in Kortrijk. Omdat scholen als deze in Vlaanderen een sterke regionale functie hebben, zijn er altijd chauffeurs nodig om de kinderen van heinde en verre op te halen met de schoolbussen. Het contact met kinderen is Geertrui op het lijf geschreven, en intussen is haar betrokkenheid uitgegroeid tot een parttime job. Het zijn puzzelstukken die het plaatje van het leven weer wat completer maken. Vanuit haar ervaring kan ze onderweg een luisterend oor bieden aan de kinderen die vol verhalen – en vragen zitten.
Druk
Dat de maatschappij een druk legt op gezinnen, beseft ook Ilse. Als moeder van twee jonge kinderen weet ze wat er zoal van ouders en kinderen verwacht wordt: “Mijn jongste dochter is nog maar een kleuter, maar als ik zie waarvoor we ze allemaal in kunnen schrijven … Het wordt bijna een morele plicht om een kind te laten dansen, mee te laten doen aan een sportkamp en liefst ook nog iets te doen met muziek. Ze kunnen overal naartoe, terwijl de mooiste momenten vaak thuis zijn. Als ouder krijg je dikwijls het idee dat je faalt als je de kinderen niet overal aan mee laat doen, maar het is juist prachtig als ze thuis samen kunnen spelen en daar van kunnen genieten”.
God leidt
Terugkijkend op haar leven tot nu toe, vindt Geertrui een grote voldoening in wat ze heeft meegemaakt: “We hebben een God die ons leidt, dat is de rode draad in het leven. Wij moeten ons durven over te geven aan de hand die ons leidt in het leven. Wat ik zeg, is niet goedkoop. Ik heb een hele weg moeten afleggen van in mijn kinderjaren, en heel veel dingen moeten overwinnen. Ik heb dikwijls aan God gevraagd: moest mij dit nu allemaal overkomen? Dat heeft jaren geduurd en ik ben er ook boos over geweest. Maar ik kan zeggen: na jaren ben ik tot rust gekomen en heb ik God leren kennen als een trouwe reisgezel op mijn levensweg. Wat ik dertig jaar geleden niet durfde zeggen, zeg ik nu wel: Ik vertrouw, ik ga niet voortdurend vragen stellen Alle vragen gaan hier niet opgelost worden en lang niet alle puzzelstukjes vallen hier op hun plaats. Maar in mijn zoektocht heb ik wel mijn Heer leren kennen. Het gaat om Hem, ik ben van Hem, ik ben Zijn geliefd kind. Ik heb leren ontdekken dat het geloof in de eerste plaats een relatie is met een Persoon. Ik denk dat het heel belangrijk is dat we ons durven toe te vertrouwen, niet aan een religie, maar aan die Persoon, aan de Here Jezus.”
