Geen retour

Rond 25 jaar geleden waren de lokale radiostations in Nederland volop in beweging. Ook ik ben enkele jaren heerlijk bezig geweest bij onze lokale omroep met wel zestig vrijwilligers. Met veel plezier heb ik op zaterdagmiddag een sportprogramma gepresenteerd met de formule van langs de lijn maar dan voor de amateurclubs in de regio. Op vrijdagavond laat had ik een muziekprogramma met muziek van mijn eigen keuze. De lichten gedimd en samen met de technicus een mooi programma maken. Wij streefden naar perfectie en benaderden de professionele stations. Mooie tijden waren dat. Ik zou het zo weer doen. Gratis en voor niets. Die momenten van het on-air zijn, als het rode lampje aanging wist je dat je in de uitzending kwam. Maar soms vroeg je jezelf weleens af; wie luistert er nu naar jou? Je had geen idee voor wie je het nu deed. Je zit daar alleen in een studio met een technicus achter het glas, je praatjes en interviews te houden. En toch, bij tijd en wijle bekroop je weer dat gevoel van; wordt er wel geluisterd naar je programma. Je zocht een soort van zelfbevestiging, een waardering. Je hoopt dat de luisteraars je programma’s waarderen.

In wezen is schrijven ook zo’n bezigheid waarvan je niet echt een beeld hebt van wie jouw stukjes nu lezen. Deze columns gaan bij Uitdaging en Manna-vandaag op de website, en je hebt verder geen idee door wie ze gelezen worden. Tja, de hoofdredacteur heeft me een keer gemeld dat er in één jaar een paar duizend keer mijn column gelezen worden. Ik weet ook helemaal niet wie u bent die dit leest. Ik hoop dan ook dat u als lezer er over gaat nadenken of dat u er door bemoedigd wordt. In wezen ben je anoniem aan het werk, zonder te weten bij wie jouw boodschap terechtkomt, ja zoals bij flessenpost. De brief gaat in een fles de grote oceaan over en wordt ergens door iemand ver weg gelezen. Geen retour.

Nu kom ik bij nog bij een punt dat een beetje vergelijkbaar is met wat ik hierboven met u deelde. Namelijk ons gebed. Ik heb een lange tijd na mijn bekering een zeer laag gebedsleven geleefd. Het was, laat ik het zo maar zeggen, niet echt aan mij besteed. Als ik het psychologisch mag verklaren kom ik op de volgende conclusie. Vanaf mijn eerste zelfstandige stappen vanuit mijn ouderlijk huis had ik het gevoel dat ik alles zelf maar moest uitzoeken. Grotendeels is dat ook zo. En daar komt bij dat je eigen trots een grote rol speelt. Ik zal de wereld eens laten zien wat ik allemaal op eigen houtje kan regelen. Vragen aan een ander is een teken van zwakte. Dus deed je dat niet en zocht alles zelf uit. Koppigheid en trots dus. En dat neem je mee in je nieuwe leven van jong gelovige. Gelukkig is dat met het verstrijken der jaren behoorlijk veranderd. Ik, degene die bidden niet echt belangrijk vond, heb echt wel een inhaalslag gemaakt. Maar toch… bekruipt mij zo nu en dan nog weleens het gevoel , als er belangrijke zaken zijn waarvoor je gebeden hebt, of God wel naar me heeft geluisterd. Dan voel ik me alleen voor die microfoon, of schrijf ik een column, voor wie? Maar dan bid ik tot mijn Heer en Heiland om rust en vrede, en de Heilige Geest die in mij woont, bewerkt die rust en vrede. En dan… hoor ik het goed? Dan hoor ik die zachte stem diep in mij die zegt, ‘Ik hou van je, wees gerust!’

Peter