Na een vliegreis van 22 uur vanuit Australië zouden ze om vijf uur in de morgen moeten aankomen op Schiphol. Hier hadden we al geruime tijd naar uitgezien, en eindelijk was het dan zover. Nog even en we konden onze eigen zoon verwelkomen, beethouden, knuffelen, aankijken, praten en lachen, ja gewoon naast elkaar gaan zitten en een poosje niets zeggen. Daar kan geen Skype, WhatsApp, Facebook, telefoon of e-mail tegenop. Hoe modern en gewoon deze sociale communicatiemiddelen ook zijn, persoonlijk contact is en blijft toch het mooiste wat er bestaat. Er valt dan ook heel veel bij te praten na enkele jaren van summiere contacten via al opgenoemde online middelen.
Na een uur wachten in de ontvangsthal kwamen ze eindelijk door de deur naar buiten. Met alleen wat handbagage. Het bleek dat hun koffers in China waren blijven steken en dat die na gestuurd zouden worden na een volgende vlucht. Dat was alvast een tegenslag om zo voet op Nederlandse bodem te zetten. Na een uur rijden waren we rond kwart voor acht bij ons thuis aangekomen. Mijn zoon wilde na zoveel reistijd en een verkwikkende douche wel wat andere kleren aan. Zo stonden we samen voor mijn klerenkast te kijken wat voor broek en shirt geschikt leek voor de komende dag of dagen. We kwamen er wel snel uit want wat lengte betreft ontlopen we elkaar niet veel. Wel qua omvang, maar dat loste hij op met een riem, zo grijnsde hij. Pas de volgende dag na 36 uur kwam er een taxi voorrijden die hun drie koffers keurig afleverde.
In dit hele gebeuren valt mij op dat wij mensen vaak denken dat we alles zelf in de hand denken te hebben. Wij regelen en managen tot we een ons wegen, maar veelal loopt het toch weer anders als dat we hadden gedacht. Maar goed dat we van tevoren niet weten wat ons te wachten staat aan tegenslagen. Ik denk dat we dan bij veel geplande ondernemingen al snel de handdoek bij voorbaat in de ring zullen werpen. Er zijn mensen die na zulke tegenslagen helemaal van slag zijn, ja zelf depressief worden. Het lijkt misschien gek om dat te stellen maar persoonlijk vind ik het onvoorspelbare van het leven juist zo aantrekkelijk. Oké, ik regel en plan ook wel de dingen vooraf, maar als het anders uitpakt dan moet je op plan B of zo nodig op plan C over kunnen gaan. Lekker improviseren en zien waar je dan uitkomt dat geeft dan ook weer veel voldoening als je ziet dat ook dat wel weer lukt.
Zo ziet ons christenleven er doorgaans ook vaak uit. Wij plannen en regelen veel maar houden nog te weinig rekening met Gods wil. Bijbels gezegd, wij leunen nog vaak te veel op ons eigen inzicht, en niet op Gods inzicht. Ik geef toe dat ik daar ook geen heilige in ben hoor. Maar gaandeweg leer je in het leven toch meer en meer je vertrouwen te stellen op God. Vertrouwen is het sleutelwoord voor onze dagelijkse omgang met God. Vertrouwen en uitzien naar de komst van zijn Zoon Jezus Christus. We kunnen Bijbellezen en bidden wat we willen, maar uiteindelijk is een persoonlijke ontmoeting met de Here Jezus toch het mooist waar we naar uit kunnen zien. Met Hem te mogen praten, aankijken, Hem vasthouden, ja, gewoon lekker genieten in Zijn aanwezigheid. Wat zullen we veel te bespreken hebben. Verwachting en ontmoeting. Ik hoop dat Zijn komst niet al te lang zal duren, maar hoop doet leven.
Peter
