Een paar weken geleden stootte ik mijn kleine teen tegen de poot van de zware, eikenhouten salontafel. En niet zo zachtjes ook! In een reflex trok ik mijn voet omhoog, greep die met mijn beide handen vast en danste zo een rondje door de kamer terwijl ik het complete ‘Halleluja’ van Händel zong. Toen na een paar minuten de pijn iets begon af te nemen, ging ik zitten en trok ik mijn sok uit om mijn voet te inspecteren.
Mijn teen zat nog aan mijn voet. Dat was al heel wat. Hij stond wel een tikje scheef, maar kleine tenen staan vaak scheef, dus dat was het probleem ook niet. Toen ik er op drukte, deed het pijn. Dat was minder leuk. Ik probeerde op mijn voeten te staan, maar ook dat deed pijn. Lopen ging al helemaal niet.
Mijn man stelde voor om naar de dokter te gaan, maar daar voelde ik niet veel voor. Ten eerste had ik verjaardagsvisite, helemaal uit het hoge noorden. Daar wilde ik van genieten. Ten tweede was het weekend, dus de dokter had geen dienst en dat zou betekenen dat ik naar de EHBO-post in het ziekenhuis moest gaan. Mijn ervaring leerde me dat je daar, wanneer het niet zo heel ernstig is, gerust een aantal uren kunt zitten voor je echt geholpen bent en weer naar huis kunt. En daar had ik al helemaal geen zin in.
Ik besloot het weekend af te wachten en als het dan nog zeer deed, zou ik wel naar mijn eigen dokter gaan. Eenmaal maandag was mijn voet paars, deed hij nog zeer en kon ik er nog niet op lopen. Maar ik had nog niet veel zin om naar de dokter te gaan. Waarschijnlijk was het gewoon gekneusd en dat gaat vanzelf wel over. Maar na twee weken was het nog niet over.
Toen belde ik met de doktersassistent en zij adviseerde me om de teen met een tape te spalken. Zo zou die tot rust kunnen komen. Maar ja, ik had geen tape in huis en als ik een tape om mijn tenen had, zou ik waarschijnlijk mijn schoenen niet meer aan kunnen. En hoe moest ik dan boodschappen doen!
Geen tape om de voet, dus, en niet naar de dokter. Ik probeerde mijn teen wat te ontzien door meer op de binnenkant van mijn voet te steunen. Maar dat gaf weer hele nieuwe klachten. Pijn aan de binnenkant van mijn been en een zere enkel. Uiteindelijk kon ik er niet om heen. Als ik de rest van mijn been gezond wilde houden, moest ik wel naar de dokter met die teen. De dokter dacht dat het vermoedelijk een gebroken middenvoetsbeentje was. En daar moest ik toch echt wat mee doen.
God zegt in de Bijbel dat we allemaal leden zijn van hetzelfde lichaam. Veel mensen vinden van zichzelf dat ze alleen maar de kleine teen zijn. Misschien is dat wel zo, maar die kleine teen heeft een hele belangrijke functie. Die houdt het hele lichaam in evenwicht. Als die teen verwond is, heeft de rest van het lichaam een probleem. Het kan dan gaan scheef lopen en benen kunnen dan overbelast worden.
Het is zo belangrijk dat wij als gemeente zorg dragen voor ons hele lichaam. Niet alleen voor degenen die in onze ogen topprestaties leveren, onze ‘armen’ en ‘benen’, maar juist voor die personen die in onze ogen ‘slechts’ een kleine teen zijn. Als wij niet goed zorgen voor de kleinste leden onder ons, gaan wij op den duur problemen krijgen die zo groot zijn dat daardoor het hele lichaam, de hele gemeente, niet meer kan doen waar God het voor geroepen heeft.
Ook innerlijke, emotionele wonden, onze eigen zere tenen, hoe klein ze ook lijken, hebben genezing nodig. Als we er niks mee doen, reageren we vanuit onze verwonding, waar we andere mensen weer mee zullen belasten en verwonden. God zegt: ‘Ik ben uw Genezer.’ Laten we naar Hem toe gaan met onze ‘zere tenen’. Dan zullen ze genezing ontvangen en kan ons lichaam weer naar behoren functioneren.
Tekst: Rineke Peterson
