Je denkt nu dat dit de biografie is van een puissant rijke acrobaat met een vrolijke clownsvriend, die het idee van pensioen niet helemaal begrijpt, maar niets is minder waar. Het vertelt het verhaal van een uiterst succesvolle kerk onder de bezielende leiding van Adriaan. Een man met een missie. Allememaggies wat een succesverhaal: grote kerk, Bijbelschool, koffiebar, groei… het hele pinkstercircus.
Blog van TimZingt, Cabaretier en liedjesschrijver
Klik hier om een recentie te lezen op deze site.
Klik hier om dit boek online te bestellen.
Iedereen droomt weleens van zo’n Adriaan. Een charismatische roerganger die met Geestvervulde acrobatiek voor een ademloos publiek een kerk in één keer op een hoger plan saltoot. Gaandeweg het verhaal wordt echter duidelijk dat er iets niet klopt met Adriaan en pas aan het eind gaat de beerput open. Te laat. Iedereen uit de inner circle wist er iets van, niemand kon of wilde het zien: men vergoelijkte raar gedrag en wilde vooral niet twijfelen aan de bijzondere roeping van Adriaan. Ze wezen op het succes van de kerk. De erfenis van Adriaan blijkt echter een failliet circus met talloze gedesillusioneerde en beschadigde gemeenteleden.
Waarom hield dit boek me zo bezig? Dit boek vertelt het allerergste, maar te veel van de mechanismen uit het verhaal herken ik uit mijn eigen jeugd en de verhalen van mensen om mij heen. Leiderschap dat zich onaantastbaar waant en zich niet laat corrigeren. Een groep mensen daaromheen die zaken sust, doorvragen beoordeelt als een ‘geest van kritiek’ – of nog erger, als ‘tegenstand van de boze’ – en uiteindelijk wappert met out-of-the-conteksten over het niet aanraken van de ‘gezalfde des Heren’. Dit komt veel vaker voor dan alleen bij deze Adriaan. Vanwege de erfenis van dergelijke Adriaans ben ik beducht voor grote succeskerken met charismatische leiders.
Remedie? Een Adriaan heeft veel Bassies nodig. Want uiteindelijk zijn die Adriaans gewone mensen, hoeveel zalfolie er ook van hun hoofd druipt. Dat moet gezegd worden en soms heel hard in hun potdove oren geschreeuwd. Het is duidelijk dat zelf-relativerende humor het pand als eerste verlaat als er sprake is van een echte Adriaan. Daarom altijd aandacht voor de erfenis van Bassie: ‘Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen.’ Vooral om jezelf.
