Een van de organisaties die uitgebreid terugblikte op het leven van Billy Graham was de Lausanne Beweging. Graham was de drijvende kracht bij het ontstaan van deze beweging. In een persbericht van ‘Lausanne’ staat onder andere het volgende te lezen:
“Het verhaal van zijn nalatenschap via de Lausanne Beweging gaat terug tot 1955. De toen 37-jarige evangelist werd uitgenodigd voor een campagne aan de universiteit van Cambridge. John Stott, toen 34 jaar oud, was zijn assistent en de twee werden vrienden voor het leven. Graham zou in zijn leven talloze sportstadions met mensen vullen, terwijl het werkterrein van Stott vooral de universiteitscampus bleef. Hun gezamenlijk werk was om de passie voor evangelisatie te verbinden met een degelijke theologische overdenking, orthodoxie met orthopraxie”.
Meer eenheid
In 1960 bracht Billy Graham een aantal invloedrijke leiders samen in Montreux, Zwitserland, om te spreken over de manieren waarop er een grotere eenheid onder de evangelische christenen zou kunnen ontstaan. Hij schreef daarover: “Na verschillende dagen luisteren naar de gesprekken en debatten, en nadat we veel tijd hadden doorgebracht in gebed, raakte ik ervan overtuigd dat er maar één terrein was waarop we leiders samen zouden kunnen krijgen: evangelisatie”. Deze vaststelling leidde tot het Wereldcongres over Evangelisatie in 1966 in Berlijn. Hiervoor waren 700 mensen uitgenodigd, evenals een 300 tal Joodse en Rooms-Katholieke waarnemers. De conferentie kreeg veel aandacht van de pers. De belangrijkste verwezenlijking van Berlijn ’66 was de oprichting van een forum voor de groeiende wereldwijde gemeenschap van evangelische christenen, als een geestelijke opvolger van de Wereld Zendingsconferentie van 1910 in Edinburgh. Billy Graham was duidelijk in Berlijn: “We moeten de wereld waarin we werken beter begrijpen. We hebben een grotere eenheid onder de werkers nodig. We hebben een grotere dynamiek nodig. We hebben geen nieuwe organisatie of beweging nodig. We hebben geen nieuwe boodschap nodig. Maar we hebben een nieuwe uitstorting van bovennatuurlijke kracht nodig om de enorme taak van het evangeliseren naar onze generatie te volbrengen”.
Lausanne
Vijf jaar later, in 1971 riep Graham een nieuwe vergadering bijeen om de vorderingen te bespreken en om de tendensen in de wereld (politiek, ideologisch, theologisch) beter te bestuderen, met het oog op evangelisatie. Nadien begon men aan de voorbereiding van een groot evenement, het Internationaal Congres over Wereldevangelisatie, dat later bekend zou worden als ‘Lausanne I’. Sprekers op de bijeenkomst waren John Stott, Francis Schaeffer, Corrie ten Boom en de toen nog niet zo lang bekeerde Malcolm Muggeridge. TIME-magazine bracht een uitgebreid verslag met een foto op de voorpagina. Er waren 2400 leiders uitgenodigd, uit 150 landen.
Uit het congres van Lausanne kwam een bijbelse verklaring voort, zoals Billy Graham ook had gehoopt: de Lausanne Verklaring waarvan John Stott de belangrijkste schrijver was. Deze verklaring zou een van de belangrijkste documenten worden in de moderne kerkgeschiedenis en zou het evangelisatiewerk voor de rest van eeuw beïnvloeden. Er werden begrippen geïntroduceerd zoals ‘onbereikte bevolkingsgroepen’. De noodzaak om gered te worden van schuld, straf en de kracht van de zonde bleef centraal staan, maar de evangelische inzet werd ook gelinkt aan een bediening van medelijden. De Lausanne Beweging zou bekend worden vanwege de term ‘holistische zending’.
Het jaar na ‘Lausanne’ ging de beweging officieel van start. Vanaf het begin waren er vier werkgroepen: Theologie en Onderwijs, Strategie, Communicatie en Voorbede. Deze werkgroepen zijn vandaag de dag nog altijd actief.
Het tweede Lausanne Congres ging door in Manilla, in 1989 (Filippijnen). Hier ontstonden honderden nieuwe strategische partnerschappen. Het derde congres werd gehouden in 2010, in Kaapstad (Zuid-Afrika). Inmiddels was het aantal deelnemers gegroeid tot 4000 en kwamen de afgevaardigden uit 198 landen. Billy Graham volgde wegens zijn leeftijd en gezondheid de voorbereidingen voor dit derde congres vooral in gebed.
Een eenvoudige boodschap
Voor het grote publiek is Billy Graham nog altijd bekend als een vurig prediker, die de boodschap van het evangelie rechttoe, rechtaan bracht. Zijn bijeenkomsten liepen dikwijls volgens een bepaald stramien, met aan het einde altijd een oproep tot bekering. Bekende gospelartiesten werkten aan zijn campagnes mee. In 1975 was er in Brussel (op de Heizel) een grote evangelisatie-actie, waarbij onder andere Theo Kunst (die later nog voorzitter van de EAV zou worden) optrad als vertaler. Vooral de aanwezigheid van de toen zeer populaire Cliff Richard lokte veel bezoekers. De predikant en de zanger werkten vaker samen bij grote campagnes.
Cliff Richard betuigde zijn deelneming kort na het overlijden van Billy Graham, evenals de Britse Koningin Elisabeth (Graham heeft regelmatig gepreekt op kasteel Windsor). Hij had immers goede relaties met veel hoogwaardigheidsbekleders, waaronder ook een reeks Amerikaanse presidenten.
Ondanks het feit dat Billy Graham een wereldwijd bekende predikant was, bleef hij in alles eenvoudig. In een vooruitblik naar zijn overlijden zei hij: ‘Op een dag zul je horen of lezen dat Billy Graham dood is. Geloof er geen woord van. Ik zal nog meer levend zijn dan nu. Ik ben alleen maar van adres veranderd. Ik zal naar de tegenwoordigheid van God gegaan zijn’. Ongetwijfeld zal hij op zijn nieuwe adres talloze mensen tegenkomen die door zijn prediking de weg naar God gevonden hebben.
(Bronnen: vrtnws.be, lausanne.org, gospel.nl, WEA)
