Esther van Schie is predikant met een bijzondere opdracht en werkt onder migranten met name op het vlak van geloofs- en levensvragen staat zij namens de Protestantse kerk in Nederland migranten bij op het gebied van ‘geloofsinburgering’.
‘Kom je ook? Allemaal zus spelen.’ Beetje verbaasd keek ik naar het appje. Snappen deed ik het niet. Maar het was lekker weer, dus ik stapte op de fiets naar het park midden in de stad. En daar stond ze, in een geel zonnejurkje met flamboyante strohoed terwijl ze foto’s maakte van de anderen. Die anderen waren nog 15 Chinese vrouwen met hun kinderen.
In het midden lag een picknick kleed. Volgestapeld met lekkere en soms voor mij ondefinieerbare etenswaren. Genoeg schatte ik in om niet alleen de Chinese vrouwen maar ook al hun gezinnen en buren te voeden. De zon scheen en de vrouwen waren uitgelaten. Niet de Chinese bescheidenheid en ingetogenheid die ik onwillekeurig verwachtte. Ze waren uitgelaten na lang binnen zitten. Eindelijk mag je elkaar weer ontmoeten. Ze riepen door elkaar, lachten en verzonnen spelletjes. En midden in dat alles stond één van de vrouwen op en las een bijbelstuk voor.
Allemaal zussen. Dat klopte wel. Ik werd er helemaal vrolijk van. Niet alleen omdat ik mij als bleke Nederlander helemaal welkom voelde, maar ook omdat ik constateerde dat de groep tijdens de periode van quarantaine alleen maar gegroeid was. Inderdaad, God laat zich niet beperken door een pandemie. Vanochtend bracht hij hier allemaal zussen bij elkaar. Geen van hen is geboren in een christelijk gezin en niet iedereen van de groep is nu christen. Maar er is genegenheid naar elkaar en openheid naar de bijbel. Ik zie het als één van de grote daden van God.
