Door Lucas Hartong
Uitruilen dus. Jij dit, ik dat. Wat vindt er nu eigenlijk inhoudelijk plaats bij dat Haagse uitruilen? Gemakkelijke vraag, moeilijker antwoord. Rondom de Haagse tafel zitten partijen die elkaar nooit zelf zouden hebben uitgezocht. De partij van opperstalspreekmeester –Ik Heb Niets Met de ChristenUnie- Pechtold zou liever met een grote boog om CDA en CU heen zijn gelopen, maar moet het slikken. Enige andere optie is namelijk een coalitie met de PVV en dat moet je als D66’er natuurlijk niet willen, want die zet mensen weg en sluit uit. Dat de formerende partijen exact hetzelfde doen wordt even verzwegen.
Bij dat uitruilen worden punten gezocht die dermate tegenstrijdig zijn dat ze nooit opgenomen kunnen worden in een coalitieakkoord. Vroeger noemde je dat de pijnpunten, die leidden tot het afketsen van de formatiebesprekingen; vandaag zijn het ‘uitruilers’. Je laat jouw principepunt vallen in ruil voor een principepunt dat de ander laat vallen. Of zoiets. In ieder geval zorgt het uitruilen ervoor dat veel essentiële punten die besproken moeten worden de ijskast ingaan. Voor principes knok je niet meer. Die maak je onbespreekbaar.
En zo komt ons land geen steek verder. Het verbaast mij niet meer dat burgers het vertrouwen in de politiek helemaal kwijt zijn en dat daarmee de democratie uitgehold raakt. De ‘overste dezer wereld’ lijkt actief bezig om al het goede te frustreren. Gelukkig heb ik door de jaren heen ervaren dat God ook in de politiek aanwezig is. Niet in specifieke partijen, maar in individuele mensen die Zijn licht en hoop verspreiden. Je komt ze dwars door alle partijpolitieke grenzen heen tegen. Zij laten zien wat het werkelijk betekent om uit te ruilen: Zijn leven in ruil voor jouw leven. Dat is pas werkelijk principieel. Sterker nog: het helpt ons land vooruit.
