Volgens Stier is wel aan te bevelen de Joodse tradities, overleveringen en zienswijzen te leren kennen, maar mogen christenen niet doorslaan en menselijke leerstellingen boven de Schrift plaatsen of ‘onze brillenglazen zo slijpen dat we plotseling de Schrift op een Joodse wijze zouden gaan begrijpen’.
Hij verwijst naar Paulus’ opmerking in Filippenzen 3 dat hij naar het vlees alles had om daarop te vertrouwen als Hebreeër en briljant opgeleide Farizeeër, maar dat allemaal vuilnis achtte, omdat hij alles in verhouding ziet tot de voortreffelijkheid van de kennis van Christus (…). Paulus ontleent zijn identiteit niet aan zijn Joodse wortels, maar heel nadrukkelijk aan zijn Joodse Messias.”
Stier spreekt van een doorgeschoten Olijfboomtheologie. Wat de wortel betreft, waarop gelovigen zijn geënt, moet men primair denken aan respectievelijk Abraham en de eerstelingen (door Paulus aangeduid met ‘de vaderen’). “Abraham en zijn nageslacht waren niet alleen dragers van Gods beloften, maar bovenal van het leven: Christus, het beloofde Zaad, Die uiteindelijk garant stond voor de vervulling van al die beloften (…). Wie deel heeft aan Christus, is automatisch erfgenaam van de beloften aan Abraham (…). Zo hebben dus gelovigen uit de heidenen deel gekregen aan de vettigheid van de Olijfboom.”
Maar alleen voor Israël geldt de landsbelofte. De ambitie die te claimen moeten christenen ook niet hebben, zegt Stier. Zij zijn met Christus gezet in de hemelse gewesten, waar hun ‘burgerschap’ is. Stier: “Daar ligt onze hoop, als Lichaam van Christus, waarin geen onderscheid is tussen Jood en Griek, de Middelmuur ius weggebroken (Ef.2:4) en we moeten ons ‘beijveren om de eenheid van de Geest te bewaren’.”
