De TV gaat daarin voorop, maar ook een gemeente en kerkdiensten moeten leuk zijn, klaagt de auteur. “Er moet ‘praise’ zijn die ons aanspreekt. Het moment voor de kinderen moet ook volwassenen ontroeren en vermaken. De preek moet aantrekkelijk en boeiend zijn. Als het even kan doorspekt met veel humor en doordenkertjes. De voorganger een soort christelijke conferencier die de mensen aan z’n lippen doet hangen.”
Ten opzichte van ‘leuk geloven’ vormen de woorden van de Here Jezus een ontnuchtering, zegt hij. Daaraan is zelden leuk, lief en lekker te verbinden, waar hij spreekt over het opnemen van een kruis. Maar veel mensen willen een geloof waar zij een goed gevoel van krijgen en louter zegen en voorspoed oplevert. “Ik zou als voorganger zo’n evangelie kunnen brengen. Dat wordt op deze wereld gedaan. Ik zou, als ik dit deed als vertolker van het evangelie, bedrog plegen. Ik zou geen integere dienstknecht van de Here God zijn als ik zo’n boodschap zou brengen.”
Door een navolger van Jezus te worden, gaat men lijden tegemoet. Zijn weg is er een van verliezen, loslaten, prijsgeven van alle dingen die voor ons als mens zo belangrijk zijn. Horjus: “Ik moet mensen teleurstellen die menen dat het in het evangelie alleen maar om leuke dingen gaat (…). Het is niets minder dan bloed, zweet en tranen.” Er wordt, zegt de prediker, dus meer gevraagd dan praisen met monden. Dat kan volgens hem ook goedkoop worden. “Sommige christenen zien het praisen als de ultieme vorm van geloven: Dat je voor de Heer in de ‘praise’ uit je dak gaat. Daar vergissen zij zich in. Jezus vraagt ons in de eerste plaats niet naar onze lofprijzing – hoe fantastisch we kunnen juichen voor de Heer – maar Hij vraagt de vrucht van ons hart, onze handen en onze voeten. Hij vraagt naar de negenvoudige vrucht van de Heilige Geest in ons leven.”
