Visser noemt drie redenen voor de verschillen. Nieuwe kerken zijn meer gericht op Evangelieverkondiging (doel is buitenkerkelijken aan te spreken), in nieuwe kerken is het gemakkelijker buitenstaanders zo aan te spreken dat zij zich thuis voelen (als iedereen elkaar kent en ook de ouders elkaar al kenden is dat moeilijker) en kerkverlaters kiezen sneller voor een nieuwe dan opnieuw voor een oude kerk.
Visser is zelf hervormd predikant, zegt van tradities te houden en warm te worden als een ouderling vertelt dat ook zijn vader, grootvader en overgrootvader dat waren. Toch mag traditie geen struikelblok voor anderen worden om het Eeuwige leven in Christus te ontvangen, beseft hij. Daarom roept hij oude kerken op dochtergemeenten te stichten. ‘Word moeder’, adviseert hij.
“Laat het een plek zijn waar een groep mensen uit de gemeente de ruimte krijgt om los van de tradities een nieuw gemeenteleven op te bouwen”, schrijft Visser.
Maar er moet volgens hem wel onderscheid worden gemaakt tussen loslaten van traditie en van de Bijbelse kenmerken van een kerk, waarbij hij verwijst naar Handelingen 2:42: de leer van de apostelen, onderlinge gemeenschap, Avondmaal en vieren en gebed. “Waar dat ontbreekt, wordt geen gemeente gesticht, maar een club met een religieus sausje. De oude kerk in Nederland is aan het sterven. Kinderen krijgen is de enige optie om krachtig en levendig de toekomst tegemoet te treden. Het begin is gemaakt, de afgelopen vijftien jaar. Nu is de tijd voor een stroomversnelling.”
