“Voor de viering moet je Jood zijn”, schrijft hij. Voorstanders van sabbatviering door niet-Joden halen volgens hem ten onrechte Jesaja 56:6,7 er bij. Daar gaat het over vreemdelingen die zich bij de God van Israël (en dat volk) aansloten. Er staat ook dat zij vasthielden aan het verbond met de Heer in de vorm van de wet. “Als je de sabbat houdt, ben je verplicht de héle wet te volgen”, zegt Embregts.
En daar sluit bij aan dat wie op één punt van die wet struikelt, de gehele wet heeft overtreden. “Het is voor een niet-Jood een bijna onmogelijke opgave om zich de gehele Joodse leefwijze, hun gedachteleven en hun geloofsopvattingen na te volgen.”
De redenering dat men Jezus moet volgen, Die de sabbat hield, vindt hij kinderlijk. Jezus was Jood, leefde in een Joodse maatschappij en de zondag als opstandingsdag bestond nog niet, schrijft hij. “Na de dood en opstanding van Jezus ondergingen Petrus en Paulus een geestelijke aardverschuiving toen de Heer hen duidelijk maakte dat het Evangelie ook gold voor niet-Joden. Na het ‘Apostelconvent ’uit Handelingen, werd aan de gelovigen uit de heidenen gemeld dat hen geen last zou worden opgelegd, behalve dat zij zich zouden onthouden van wat aan afgoden is geofferd, bloed, het ‘verstikte’ en hoererij. “Het opvallende is dat de sabbatskwestie helemaal niet aan de orde komt, hoewel die toch minstens zo belangrijk als de besnijdenis moet zijn geweest”, zegt de auteur. “Kennelijk was er geen verschil van mening: de sabbatviering was een puur Joodse aangelegenheid.”
En in de brief aan de Colossenzen wordt door Paulus nog eens gezegd dat niemand hen moet oordelen over eten, drinken, een feestdag, de sabbat, omdat al die dingen niet meer dan een “schaduw zijn van hetgeen komen moest”. Moeilijk voor tweeërlei uitleg vatbaar, vindt Embregts. Hij constateert verder dat na de opstanding ‘de eerste dag der week’ door christenen werd gevierd. “Met alle respect voor de Joden die de sabbatsdag vieren.”
