Zo rept hij van een vrouw voor wie werd gebeden. Tijdens het gebed zei iemand een visioen over een ‘eenzaam en verdrietig’ 13-jarig meisje te krijgen. Prompt moest de dame in kwestie huilen. Ze zag zichzelf in het beeld. Alsof niet de meeste meisjes van dertien zich wel eens eenzaam en verdrietig voelen, zegt Ter Velde. Maar de vrouw gaf zich wel over aan de ‘zogenaamde therapie’, schrijft hij.
Ook de wereldwijd bekend geworden Koreaanse megakerkvoorganger Paul Yonggi Cho (wegens ernstige fraude inmiddels tot voorwaardelijke celstraf en een boete van 5 miljoen dollar veroordeeld) predikt een in welvaartsevangelie gegoten boeddhisme, constateert Ter Velde. Cho zei onder meer dat men, biddend om een auto, wel het merk er bij moet noemen en details over de wagen in gedachten houden. Dat zou de auto er komen.
“Zijn stelling was een boeddhistische waarheid die hij aan zijn christendom had toegevoegd”, schrijft Ter Velde.
En de prediking van de Zuid-Afrikaan Rodney Howard Browne komt overeen met de dominante stroming van het Kundalini in het boeddhisme, vervolgt hij. Browne introduceerde het ongecontroleerde ‘lachen in de geest’. Ter Velde: “Al deze dingen gaan samen met de boeddhistische leer van het zich welbevinden: Rust verkrijgen, genezing bewerken, een geestelijke balans vinden door meditatie en yoga. Alles is gericht op restauratie van het eigen-ík.”
Heel anders is volgens de auteur de leer van de Bijbel. “Die kijkt niet naar binnen, naar het eigen-ík, maar naar buiten, naar Christus. De Bijbel leert ons verlost te worden, niet door technieken of andere fenomenen, maar door geloof en toewijding aan de Here Jezus en de geboden van de Schrift.”
Ook de onder meer in het pastoraat oprukkende mindfulness is volgens Ter Velde ontsproten aan het boeddhisme. “Er zijn cursussen waarin je mindfulness kunt leren en hoe je dat met de Bijbel kunt verenigen. Er worden meditatietechnieken gegeven en dingen als Aandacht, Stilte, Adem en Lijf en het versterken van het eigen-ik zijn er onderdelen van. Het gaat in wezen om de boeddhistische zelfverlossing, waarbij Christus en Zijn kruisdood niet meer nodig zijn.”
