Lezen: Psalm 19:1-7
Vers voor vandaag: “De hemelen vertellen Gods eer, en het uitspansel verkondigt het werk zijner handen.” (Psalm 19:2)
Eens las ik een interessant artikel in de krant over krabachtige waterdieren.
U weet wel, die vreemde, beetje enge beesten met allerlei poten, uitsteeksels en tentakels.
Nou geef ik u te raden hoeveel verschillende soorten ‘krabachtigen’ er volgens dat artikel zijn.
God had er voor iedere dag één kunnen maken. Zeven verschillende soorten.
Dat zou voor mij echt genoeg geweest zijn.
Maar, er zijn geen zeven verschillende soorten krabben, ook geen zeventig, ook geen zevenhonderd.
Weet u hoeveel verschillende soorten krabben God geschapen heeft?
Zevenhonderdduizend!
Laat dat eens even tot u doordringen. Een zeven met vijf nullen.
Dat is haast onvoorstelbaar. Overweldigend.
Als God, tijdens de schepping, iedere dag één krabsoort gemaakt zou hebben, dan had Hij 1918 jaren nodig om al die verschillende soorten krabben te ontwerpen.
En dan vraag je je toch af, waarom heeft God dat allemaal gedaan? Waarom zijn er in vredesnaam zoveel verschillende soorten krabben? En duizenden verschillende soorten bloemen. Méér dan twee miljoen verschillende soorten kevers. En bomen … vlinders … vogels … insecten … zoogdieren … planten … stenen …. Van ieder honderd zou toch wel genoeg geweest zijn, maar God maakte honderden, duizenden, ja soms wel miljoenen van één soort. Waarom heeft God toch zoveel verschillende ‘werelden’ geschapen?
En denkt u eens aan het universum. Denkt u eens aan alle sterren, manen en zonnestelsels.
In september 1977 lanceerden de Amerikanen een ruimteschip dat de naam Voyager 2 droeg. Die raket
had, en heeft nog steeds, een snelheid van zo’n 45.000 kilometer per uur. Dat is heel snel. Binnen één uur vlieg je zo om de wereld.
In 1979, twee jaar na de lancering passeerde de Voyager 2 de planeet Jupiter. In 1981, vier jaar na de lancering vloog het ruimteschip langs de planeet Saturnus. En in januari 1986 passeerde de Voyager 2 de planeet Uranus. Moet u zich dat eens voorstellen! Na meer dan acht jaren met een snelheid van 45.000 kilometer per uur bereikte die raket eindelijk de planeet Uranus. Maar dat is niet het einde van ons universum. Niemand weet waar het einde van ons heelal is. Maar wij weten inmiddels wèl dat er duizenden, ja zelfs miljarden zonnestelsels zijn.
Onlangs las ik in de krant het volgende korte bericht: “Britse astronomen hebben in het heelal een quasar (radiobron) gesignaleerd die naar hun zeggen het verst verwijderde object is dat tot dusverre bekend is. Het betreft een op een ster gelijkende stralingsbron die zo ver verwijderd is dat het licht 20 miljard jaar nodig heeft om de aarde te bereiken”. Als u dan weet dat het licht zich voortbeweegt met een snelheid van 300.000 kilometer per seconde, dan houdt ieder voorstellingsvermogen over de omvang van het universum volkomen op.
En opnieuw de vraag: Waarom heeft God, waarom heeft Jezus Christus dat allemaal gedaan? Waarom heeft Hij geen eenvoudige wereld geschapen; een eenvoudig universum? Waarom heeft God zoveel ‘moeite’ gedaan om te maken wat Hij gemaakt heeft?
Toepassing: Wat is uw antwoord op die vragen?
Gebed: Heer, met de hemelen en met het uitspansel wil ik U eren. Amen.
© Maximum Life
