Kees van Helden en zijn vrouw openden het evenement namens stichting Schreeuw om Leven. Er werd gelezen uit Exodus, de geschiedenis van Mozes vlak na zijn geboorte, met daarna een gebed. HIj vroeg het publiek: ‘Wilt u uw hand opsteken als u bereid bent om zonder veroordeling een helpende hand te bieden aan deze vrouwen in nood.’ De hele massa deed de handen omhoog. Het was duidelijk dat de vrouw in de discussie om abortus niet door pro-lifers vergeten wordt. Gelijkheid tussen vrouw en kind was het uitgangspunt voor die duizenden die aanwezig waren.
Er waren bemoedigende teksten van Kees van der Staaij (SGP) die vertelde over zijn tijd in Colombia. Hij zag daar hoe christelijke hulpverleners in de meest beruchte sloppenwijk kozen voor het geven van liefde aan mensen waar veel anderen van zeiden dat je er met een boog omheen moet lopen. Hij zag ook hoe een opvanghuis voor ongewenst zwangere vrouwen prachtige begeleiding gaf aan vrouwen zodat ze het kindje zelf konden houden, of zodat het in de familie kon blijven.
Veel vrouwen staan onder dwang van de familie, zegt Van der Staaij dan. Familie die bijvoorbeeld zegt: ‘Je laat het toch wel weghalen?’ Hulp kan en moet anders. Hij riep op tot het bieden van liefdevolle hulp aan die vrouwen. Hij bedankt het publiek dat ook zij de flyer tijdens de Week van het Leven mogelijk hebben gemaakt. De volharding werkt, merkte Van der Staaij op. Steeds meer jongere mensen zeggen dat het is doorgeschoten hoe dat in Nederland geregeld is. ‘Er zit verandering in de lucht.’
Gert-jan Segers (CU) sprak over de verdrietige realiteit achter abortus en hoe het spreken daarover de afgelopen week van het leven zoveel heeft losgemaakt. De flyer, die zoveel ogen op de pro-life beweging richtte, liet weer zien dat een normaal gesprek over abortus onmogelijk lijkt, aldus Segers. Maar het is 2019, zegt hij, en geen 1970. Jongeren denken kritischer over abortus en staan juist open voor argumenten. Hoe bemoedigend is dat! De negatieve reacties noemt Segers een teken dat de noodzaak voor een open gesprek hoog is. Daarom zou iedereen z’n stem moeten laten horen. Onze “Schepper heeft ons het leven geschonken, en daarom komen we op voor de beschermwaardigheid van dat leven.” Voor critici had hij een duidelijk woord: ‘Waar ben je bang voor? Waar is de openheid en de bereidheid voor een goed gesprek over dit gevoelige onderwerp? Waar is de bereidheid om naar elkaar te luisteren. Want hoe kun je spreken over keuzevrijheid als 1 op de 7 vrouwen niet uit vrije wil kiest voor abortus, maar onder druk van haar partner en familie.’
Diederik van Dijk (directeur NPV en woordvoerder Platform Zorg voor Leven) sprak bemoedigende woorden uit over de hoge opkomst. ‘Mooi om te zien dat die gave van God, het leven, verenigt verbindt en eenheid geeft.’ Men kan niet om ons heen, deze maand, gelet op alle media-aandacht. Dit thema moet dan ook niet meer van de agenda af, aldus Van Dijk. “…niet om vrouwen dwars te zitten…we staan er zeker niet boven maar we willen naast hen staan en de meest liefdevolle hulp bieden. Maar het doorknippen van de toekomst van een klein mensje is nooit een oplossing.’
Jos Leijenhorst (Pro-Life) wees op het belang van een boodschap zonder oordeel. Hij wil mensen helpen, niet door te kiezen voor de dood maar door te kiezen voor het leven. Hij wil zich uitspreken tegen abortus, maar nog veel meer wil hij dat doen tegen de tijdgeest. Hoe we denken over het leven, bepaalt hoe we over thema’s als abortus, euthanasie en voltooid leven aankijken, aldus Leijenhorst. De verheerlijking van autonomie en keuzevrijheid heeft een prijs gehad. ‘Welke prijs?’, vraagt hij zich hardop af.
Ook was daar hulpvraagster Stella en haar buddy, Helena. Met haar vriend waren ze bij een abortuscentrum toen Helena ze aansprak. Geen familie en een piepkleine kamer waren aanleiding voor een abortusafspraakToch voelde het niet goed. Samen met Er is Hulp zochten ze naar oplossingen. Er werd gebeden om een uitweg anders dan abortus. Er werd woonruimte gevonden en er was veel contact met Schreeuw om Leven. Uiteindelijk koos ze voor het kindje, Sofia. Plotseling kwam haar vriend aan het woord, die op één knie ging en haar, voor het oog van duizenden mensen, ten huwelijk vroeg.
Tijdens de mars zelf was het confronterend voor zowel de deelnemers als het winkelende publiek in Utrecht centrum. Met verbazing keken sommigen naar het grote aantal demonstranten. Ze lazen de borden. Sommigen steunden de deelnemers aan de mars, anderen waren zeer kritisch en schreeuwden soms zelfs iets naar de mannen, vrouwen en kinderen die daar liepen voor het ongeboren leven.
Het Humanistisch Verbond stelde zich met een aantal vrouwen op bij de Dom. Met leuzen als ‘Baas in eigen buik’ wilden zij aandacht voor een argument waarover zij nooit in dialoog lijken te willen treden. Tegen de NOS zei directrice Crista Compas dat het pijnlijk is om deze mars te zien. Dat lijkt een opportunistisch antwoord, omdat ze eerder dit jaar veel in de media klaagde over onze aanwezigheid bij abortuscentra met het argument dat ze met onze jaarlijkse mars geen moeite heeft. Tevens gaf ze aan het Reformatorisch Dagblad aan dat ze schrok van het aantal mensen en de stilte.
We kijken met warme gevoelens terug op een geslaagde mars en danken een ieder voor zijn of haar aanwezigheid.
Bron: Schreeuw om Leven
