In dit persoonlijke boek kijkt Gerald terug op de bewogen jaren die achter hem liggen, en neemt hij de lezer mee naar zijn eigen hoogte- en dieptepunten, van het verlies van zijn kleine broertje Jarnoud tot de zorg om zijn dochter Rosa. Van de middelvinger die hij opstak naar zijn schoonmoeder tot zijn opsluiting in een politiecel. Natuurlijk vertelt hij ook over zijn leven als artiest en over zijn relatie met God.
Toch is Tevoorschijn geen biografie. Geralds belevenissen bevatten belangrijke lessen, en vormen zo een spiegel voor de lezer, zodat die kan leren van zijn of haar eigen ervaringen. Hoe ga je om met teleurstellingen? Hoe leef je onder leiding van de Heilige Geest? Hoe ontdek je wat Gods plan is met jouw leven en hoe je mag dienen in een onvolmaakte kerk? Gerald vertelt een eerlijk verhaal over zichzelf, in de hoop dat jij ook eerlijk naar jezelf kijkt.
De redactie van Uitdaging kreeg van Gerald de mogelijkheid aangeboden om maar liefst 4 hoofdstukken te publiceren uit het boek. Ook de komende 2 zaterdagen kunt u deze hier online lezen.
Wil je liever gelijk het boek bestellen?
Dat kan via de christelijke boekhandel in jouw woonplaats of bij Pelgrimonline.
Hoofdstuk: Klaar voor de start
Kom en neem me mee
Naar die tijd dat alles anders leek
Zorgeloos en blij wanneer de dag begon
Alles gaat voorbij
Maar ik zoek naar dat wat blijven zou
Kinderen die spelen voor altijd in de zon
Liedtekst: Rob Favier
CD: Binnenstebuiten
Een zoektocht naar de oorsprong van een machtige rivier brengt je langs adembenemende landschappen en pittoreske dorpjes. Ik ben reislustig aangelegd en ooit heb ik op deze manier de machtige rivier de Rijn gedeeltelijk gevolgd. In Nederland begonnen, om me daarna mee te laten voeren door het uitgestrekte Duitse achterland, om uiteindelijk in Zwitserland uit te komen. Al klimmend en klauterend kwam ik uit bij een fris stroompje, dat zijn oorsprong vindt in een onverwachte bron. Vanuit onbekende diepten borrelt er helder water omhoog, het startpunt van de avontuurlijke loop van een rivier. Naarmate het bescheiden stroompje speels zijn weg vindt richting lagergelegen delen, voegen zich steeds meer andere beekjes bij het kabbelende water, waardoor er een brede rivier ontstaat.
Mijn eerste levensjaren zie ik ook als een fris stroompje, waarin het hoopvolle zonlicht vrolijk danste op het water. Het stroompje was geen trage rivier, maar een nieuwsgierig en glinsterend lint dat zijn weg naar de toekomst gemakkelijk vond.
Terugkijkend zie ik beelden van oranje en bruine retro kleuren. Gezelligheid met familie, fietsen door het bos en voetballen op straat dringen zich aan mij op als ik me laat meevoeren naar mijn vroege jeugd. Ik ben opgegroeid in een christelijk en warm gezin, waarin muziek een belangrijke rol speelde. Zelf ben ik de oudste en na mij zijn nog zes broertjes en zusjes gekomen. Je zult begrijpen dat het hierdoor regelmatig een gezellige bedoening was. Als ik goed luister kan ik de vertrouwde stemmen in de huiskamer nu nog horen. Wat ik ook nog steeds kan horen is het orgelspel van mijn moeder. Ze zong regelmatig ‘Daar ruist langs de wolken een lief’lijke naam’, en andere Johan de Heer-liederen. Wanneer ik op mijn zolderkamertje in bed lag, merkte ik op wonderlijke wijze dat deze muziek mij rustig maakte. Het voelde zo vertrouwd. Ik lag in mijn bed stil te luisteren totdat ik tevreden wegzakte in een diepe slaap.
In die tijd waren er twee dingen die mij het meest interesseerden: muziek en voetbal. Urenlang besteedde ik aan deze twee passies. Ik kon ademloos voor de platenspeler liggen luisteren naar allerlei soorten muziek en ik fantaseerde dan dat ik ooit zelf op een podium zou staan. Ik weet nog goed dat ik echt geraakt werd door de muziek. En regelmatig sprong ik van bank naar bank met een denkbeeldige gitaar of microfoon in mijn handen.
Ik stak net zoveel tijd in voetbal. Met een groepje jongens zwierven we door de wijk met een bal onder onze arm. Altijd op zoek naar het ideale speelveld. Natuurlijk genoot ik van het spel, maar nog meer van de kameraadschap. We ontdekten de wereld om ons heen en genoten met volle teugen. We waren vrienden en zo zou het altijd blijven.
Mark
Op school merkte ik al snel dat je jeugd ook minder voorspoedig kon verlopen. l. Ik hoorde kinderen praten over ouders die uit elkaar gingen. Ik voelde de kille sfeer in de huizen. Ik zag de teleurstelling in de ogen van mijn vriendjes.
Mark was zo iemand. Het woord teleurstelling leek in zijn leven met hoofdletters geschreven. Niet alleen waren zijn ouders gescheiden, ook was hij teruggetrokken en legde maar moeilijk contact. Mark was stevig van postuur en regelmatig werd hij gepest. Ik zag langzaam het vuur in hem doven.
In mijn gevoeligheid heb ik weleens geprobeerd hem wat moed in te spreken, maar natuurlijk waren mijn goede bedoelingen niet voldoende om een keer te brengen in zijn situatie. Toen Mark verhuisde ben ik hem langzamerhand uit het oog verloren. Zijn moeilijke start raakt mij nog steeds en er zijn momenten waarin ik nog terugdenk aan mijn korte gesprekjes met hem.
Hoe was jouw start? Herken je je in mijn verhaal en ervaar je warme gevoelens wanneer je terugdenkt aan je jeugdjaren? Of werd jouw levensstroompje al heel vroeg vertroebeld door de zorgen van het leven en was de fonkeling snel verdwenen?
Droombeeld
Een aantal maanden geleden wandelde ik rustig door de groene bossen rond onze woonplaats. Wat kan ik genieten van de onverwachte vergezichten of de geuren van de natuur. Het zijn voor mij momenten waarin ik mijn gedachten kan ordenen en mijn gevoelens tot rust kan brengen. Het zijn ook momenten om mijn hart te openen voor God. Ik heb gaandeweg mogen leren om te investeren in de relatie met Hem. Stapje voor stapje ontdek je zo de schoonheid, tederheid en de kracht van de Schepper. Hij blijkt zoveel meer dan een hoog verheven majesteit. Hij is ook een volmaakte vriend die ons bemoedigend wil toefluisteren dat we van grote waarde zijn. En dat Hij mooie plannen heeft met ons leven. Duisternis gaat wijken als we onze ramen openen voor Zijn licht!
Terwijl ik op een boomstronk even zat uit te rusten gebeurde het. Ik zag duidelijk in mijn verbeelding een vaderfiguur die een kleine jongen oppakte en in zijn armen sloot. Het beeld was scherp en ontroerend. Ik bleef maar kijken naar dit onverwachte tafereel. Allerlei gedachten borrelden omhoog. Dit moet vast een beeld van God zijn, die mij als kind wil omarmen. Ik kende de verhalen uit de Bijbel waarin Jezus God afschilderde als een wachtende Vader, die zowel verloren zonen als thuisblijvende zonen in zijn armen wil sluiten. Ik kende de psalmen waarin God zich als vergevende vader presenteert. Eerlijk gezegd hunkerde ik op dat moment naar een aanraking van God. In mijn werk als zanger reis ik veel door het land. Je geeft tijdens de avonden veel van jezelf. Je zingt met overgave. Je spreekt met mensen. Je bidt voor anderen. En soms ben je onzeker over een concert. En dan kun je in dit alles zo verlangen naar een zegen van boven…
Ik bleef minutenlang gefascineerd kijken naar de omhelzing tussen vader en zoon. Het was een prachtig beeld van de grenzeloze liefde van God. Aan het kruis spreidde Jezus ook zijn armen uit. Aan het kruis zien we niet alleen Gods rechtvaardigheid, maar vooral zijn onstuimige liefde. In het diepste lijden van zijn geliefde Zoon Jezus verwelkomt God zelf verloren zonen. Dat is het wonder van genade. De goddelijk ruil waarin God zelf de straf van onze zonde op zich neemt, zodat wij de zegen van het thuiskomen ten volle mogen ervaren.
Terwijl ik zo aan het mijmeren was over de omhelzing, leek het alsof God mij verder wilde meenemen in zijn verhaal. Want toen ik naar het beeld bleef kijken, werd het mij steeds duidelijker dat ik niet enkel het behoeftige jongetje was, maar ook de volwassen vaderfiguur. Toen ik de vaderfiguur beter bestudeerde ontwaarde ik mijn eigen gezicht. Eerlijk gezegd was dat een schok. Zo had ik mezelf nog nooit gezien. Al jaren voelde ik me vooral een wat onzeker en behoeftig kind dat op zoek was naar bevestiging. Al jaren was ik zelf degene die door het land reed op zoek naar de ideale ontmoeting of het krachtige gebed dat mij zou bevrijden uit mijn gevangenis van middelmatigheid. Was het dan de bedoeling dat ik mezelf in de armen zou sluiten? En wat wilde God mij leren met dit beeld?
Sluit vrede met je verleden
Na een tijdje ben ik verder gelopen. Eenmaal thuis liet het beeld mij niet meer los. Ondanks mijn mooie jeugd kan ik niet ontkennen dat ik ook momenten van eenzaamheid heb gekend. Juist als een kwetsbaar kind heb je op moeilijke momenten bescherming en aanmoediging nodig. En aangezien we in een gebroken wereld leven is het onmogelijk dat al die menselijke behoeften worden vervuld. Zelfs je liefhebbende ouders zijn gebroken mensen en zij hebben op hun beurt ook van alles gemist. Kortom, ons basisvertrouwen wordt al vroeg beschadigd en het wordt gaandeweg steeds moeilijker om je hart te openen voor God en mensen.
In het beeld herkende ik de uitnodiging van God om niet slechts thuis te komen bij Hem, maar ook het kwetsbare kind in mezelf te omarmen. Ik werd uitgenodigd om vrede te sluiten met mijn eigen verleden en mezelf te aanvaarden. Stap voor stap ben ik toen het onbekende gebied binnengegaan. Allereerst heb ik samen met God heel bewust pijnlijke momenten opnieuw beleefd. een emotioneel en langdurig proces. Op de fiets heb ik het weleens uitgeschreeuwd. En in de meest donkere momenten van vertwijfeling en leegte vroeg ik mijn vrouw om voor mij te bidden. De weg was lang en soms leek er geen einde aan te komen. De onderste lagen van mijn ziel leken maar moeilijk te bereiken.
Een ander deel van mijn zoektocht had te maken met het schenken van vergeving. Allereerst aan mensen die mij bewust of onbewust schade hadden berokkend. Vergeving schenken blijkt dan een voortdurend proces, waarbij je het zondige gedrag verwerpt, maar de persoon in kwestie zegent. Je laat de wraak aan God en laat je wrok en boosheid varen.
Ook mogen we leren onszelf te vergeven. In Jezus zijn we vergeven, geliefd en geroepen. In het volgen van Jezus gaat het niet om wat wij doen, maar om wat voor ons gedaan is. Jezus riep het uit: ‘Het is volbracht!’ Vanuit die overweldigende wetenschap mogen we ook genadig en ontspannen met onszelf omgaan. We hoeven ons niet te bewijzen, maar mogen onszelf vergeven zoals God ons allang volledig vergeven heeft.
Deze weg van vergeving en genade zal je verleden niet veranderen, maar wel je toekomst. Je mag weer gaan leven als vrij mens. Je mag echt gaan ervaren dat ook de onderste en koudste lagen van je ziel worden ontdooid door de warmte van Gods liefde!
Verloren paradijs
Terugdenken aan onze jeugdjaren is in zeker opzicht ook terugdenken aan verloren onschuld. Als we onze ogen sluiten en goed luisteren, dan zien en horen we nog flarden van een lang vervlogen verleden. Het paradijs waarin God en mens in de avondkoelte wandelden. De volmaakte intimiteit tussen God en mensen en hierdoor ook tussen mensen onderling.
Onze gebrokenheid hoeft niet het laatste woord te hebben. De intimiteit met God kan worden hersteld. We mogen gehoor geven aan de stem die zegt: ‘Adam, waar ben je?’ Mens waar ben je? Mark, Gerald, Linda, Esther of vul je eigen naam maar in. ‘Waar ben je?’ Vlucht niet langer in haast en hebzucht, maar pak mijn uitgestoken hand. Weet dat je jouw schuld en schaamte bij het kruis mag laten liggen. Laat Mij je leven leiden. Laat Mij het antwoord zijn!’
Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven. Ik wil je uitdagen om vrede te sluiten met je verleden, vergeving te schenken en jezelf te omarmen. Wees positief en verwacht het beste. Bij God is er altijd ruimte voor een nieuwe start!
Straten van toen
Ik loop weer door de straten waar ik ben opgegroeid
Ik zie weer al de plaatsen waar ik als jochie heb gestoeid
En in de stilte zweven gedachten naar de dagen en de jaren uit mijn jeugd
Ik loop weer door de straten waar het allemaal begon
Een boomhut in de verte tegen de blauwe horizon
En ik voel heimwee, en ik voel vrede
Maar de sporen van mijn leven zijn bewaard
Kom en neem me mee
Naar die tijd dat alles anders leek
Zorgeloos en blij wanneer de dag begon
Alles gaat voorbij
Maar ik zoek naar dat wat blijven zou
Kinderen die spelen voor altijd in de zon
Ik loop weer door de straten van een onbezorgde tijd
Oh, ik droomde van het leven, maar ik ben al zoveel kwijt
Ik zie weer de huizen en ik verlang naar toen
Oh, ik zou die tijd wel over willen doen
Ik loop weer door de straten en ik zie mijzelf weer terug
Met de toekomst voor mijn ogen en wat tijd achter de rug
En op de muren staan nog mijn woorden
In al die jaren is mijn naam niet uitgewist
Kom en neem me mee
Naar die tijd dat alles anders leek
Zorgeloos en blij wanneer de dag begon
Alles gaat voorbij
Maar ik zoek naar dat wat blijven zou
Kinderen die spelen voor altijd in de zon
En ik weet
Hij regeert de tijd
En ik weet
Hij raakt mij niet kwijt
Hij leerde mij lopen
Hij laat mij nooit … meer los
Liedtekst: Rob Favier
CD: Binnenstebuiten
