Elke avond van 22.45 uur tot middernacht zijn de programma’s van TWR in het hele land (en ver daarbuiten) te beluisteren. Dit is de veiligste tijd om niet betrapt te worden door controleurs van de overheid. Een krachtige, in 2011 versterkte zender op het eiland Guam in de Stille Oceaan zendt de programma’s uit. Het signaal is heel goed en praktisch ongestoord te ontvangen. Noord-Korea bezit niet genoeg elektriciteit om het te kunnen verstoren. ‘Vandaar dat dit land, hoe gesloten ook, wel open is voor radiogolven, en op die manier voor het Evangelie’, meldt TWR.
Zelfredzaamheid
Van jongs af wordt de bevolking van Noord-Korea geïndoctrineerd met de Juche-ideologie (‘juche’ betekent ‘zelfredzaamheid’). De ideologie behelst onder meer dat de leiders van het land – Kim Il-Sung en zijn opvolgers – hun onderdanen voorzien van alles wat nodig is en daarom als goden moeten worden vereerd. Om dat systeem in stand te houden, lijkt isolatie van de rest van de wereld een vereiste, al ontstaan er steeds meer barstjes in het gesloten bolwerk.
Directeur Boaz Seong van Trans World Radio Korea was onlangs met zijn vrouw Ruth in Nederland, ter gelegenheid van het 50-jarige bestaan. Hij schat het aantal christenen op 200.000 tot 500.000, van de 24 miljoen mensen in het land. Sinds de grote hongersnood in de jaren negentig slaagden veel Noord-Koreanen er in naar China te vluchten en daar eten te vinden. Ze wisten dat ze hulp konden verwachten bij gebouwen met een rood kruis (de kerken).
In het grensgebied in China deelden Chinese christenen niet alleen voedselhulp uit, maar ook hun geloof. De vluchtelingen gingen beseffen dat China een heel ander soort maatschappij is, erg rijk vergeleken met hun eigen land. En dat ze dus door hun leiders verkeerd waren voorgelicht, ook over de christenen. De onvoorwaardelijke loyaliteit aan de grote leider, momenteel Kim Jong-un, brokkelt hierdoor af.
Start radiowerk
In Noord-Korea komt steeds meer informatie over het buitenland. Ook brengen diverse organisaties al tientallen jaren via de radio er het Evangelie. TWR begon er in 1992 mee. Vóór die tijd was vrijwel niets bekend over de verschrikkelijke situatie in Noord-Korea, zo potdicht zat het land. Uiteraard is het voor Noord-Koreanen streng verboden naar de programma’s te luisteren (men riskeert naar een strafkamp verbannen te worden), maar volgens Seong durven de mensen steeds meer risico’s te nemen, uit onvrede over het regime en omdat ze zelf meer gaan nadenken en beslissingen nemen.
Boaz Seong vertelt dat de programma’s in de eerste plaats bedoeld zijn om christelijke luisteraars te bemoedigen en op te bouwen in hun geloof. Omdat ze meestal geen Bijbel bezitten, is er een programma van een kwartier waarin langzaam uit de Bijbel wordt voorgelezen in eenvoudig Noord-Koreaans. Ook is er de School van gebed, die mensen leert hoe ze kunnen bidden, en verder o.a. een theologische opleiding, het programma Hoop voor vrouwen en een kinderprogramma. Dit laatste speciaal op verzoek van de ondergrondse kerk, maar Seong weet niet of er wel kinderen zijn die er op dit late uur naar kunnen luisteren. Waarschijnlijk weinig, maar het helpt de ouders te leren hoe ze de Bijbelverhalen over kunnen brengen aan hun kinderen.
Door de programma’s beseffen de Noord-Koreaanse gelovigen ook dat ze er in hun uiterst moeilijke omstandigheden niet alleen voor staan, maar dat christenen uit de hele wereld voor hen bidden. Boaz Seong vraagt christenen in Nederland te blijven bidden dat alle Noord-Koreanen het Evangelie kunnen horen. Bijvoorbeeld bij het middageten, omdat de uitzendingen volgens onze tijd ’s middags beginnen.
Oordopje
Wie een radio koopt in Noord-Korea, kan daarmee alleen de uitzendingen van de staatszender ontvangen. Toch komen er steeds meer gewone radio’s beschikbaar, waarmee de christelijke programma’s beluisterd kunnen worden. Ze zijn klein en kunnen daarom vrij gemakkelijk worden verstopt. De mensen luisteren voor de veiligheid altijd met één oordopje in, zodat ze met hun andere oor kunnen horen wat er in hun omgeving gebeurt.
Weinig reacties
TWR ontvangt weinig reacties van Noord-Koreanen op de programma’s. Begrijpelijk. Brieven worden onderschept en beoordeeld, wat ernstige gevolgen kan hebben. Ook is het postsysteem uitsluitend binnenlands. Bovendien zijn Noord-Koreanen niet gewend hun gevoelens en gedachten met anderen te delen. Ondanks deze problemen krijgt TWR Korea vier of vijf reacties per jaar binnen. Eenvoudige mededelingen, zoals ‘Bedankt voor jullie uitzendingen.’ Meer details zijn haast niet mogelijk uit een land waar men om de kleinste toespeling op het christelijk geloof al in een strafkamp kan belanden.
Via Noord-Koreanen die hun land ontvlucht zijn, hoort TWR veel meer getuigenissen over hoe God aan het werk is in Noord-Korea. De vreugde die Hij geeft in de moeilijkste omstandigheden. Ouders die moed vatten en ondanks de risico’s hun kinderen van Hem vertellen. En ernstig zieke mensen, die geen medische behandeling kunnen krijgen wegens de slechte gezondheidszorg, worden door gebed genezen.
Toekomst
Boaz Seong verwacht dat het land eens helemaal open zal gaan en weer herenigd wordt met Zuid-Korea. “Juist daarom moeten wij hen nu het Evangelie brengen”, zegt hij. “We kunnen niet verwachten dat velen tot geloof zullen komen als de grenzen open gaan als we ons vóór die tijd niet om hen hebben bekommerd. De verkondiging van Gods Woord is de beste voorbereiding op de toekomst. Toch zal er ook in Zuid-Korea iets moeten veranderen. Velen, vooral jongeren, zitten niet te wachten op hereniging. De rijkdom van het zuiden zal gedeeld moeten worden met de armen uit het noorden en daar is niet iedereen toe bereid. De economische verhouding tussen Noord- en Zuid-Korea is maar liefst 1:100. Bovendien zijn beide landen feitelijk nog steeds met elkaar in oorlog, want in 1953 is er alleen een wapenstilstand gesloten en er zijn nog steeds veel onderlinge schermutselingen. Een omslag in denken is noodzakelijk om de Noord-Koreanen, die nu vaak nog als vijanden worden gezien, van harte als landgenoten te kunnen aanvaarden.”
