Door SDOK
‘Wat vreemd’, dacht Hae terwijl ze naar zijn stille bewegingen keek. ‘Dat is zeker iets wat oude mensen doen!’ Het zou decennia duren voordat Hae-won de betekenis zou leren kennen van wat haar grootvader die nacht deed.
Als jong meisje probeerde ze de gesprekken tussen haar twee grootvaders te begrijpen. Ze gebruikten vaak onbekende woorden als ‘opstanding’, ‘wederkomst’ en ‘Rode Zee’; termen die haar leraren op school nooit gebruikten. ‘Ze zijn gewoon oud en dwaas’, dacht ze. Hae-won piekerde er ook over waarom haar grootvader soms het huis verliet, zonder te zeggen waar hij heenging.
En ook hoorde ze haar vader en grootvader herhaaldelijk discussiëren. ‘Er is meer dan we denken in het universum’, zei haar grootvader dan indringend. Haar vader antwoordde altijd empathisch: ‘Er is niets!’
Mysteries
Toen ze zestien jaar was, viel de geheime politie op een nacht binnen in hun kleine huis en doorzocht het appartement. Ze bekeken zorgvuldig alle boeken die ze vonden, zelfs de schoolboeken van Hae-wons oudere broer. Ze had geen idee waar ze naar zochten. Nadat de agenten klaar waren, namen ze haar vader mee. Ze vreesde dat ze hem nooit meer zou zien.
Skelet
Toen haar vader zes maanden na zijn arrestatie voor de deur stond, herkende Hae-won hem nauwelijks meer. “Papa is zo mager als een skelet”, dacht ze. Alleen zijn ogen kwamen haar bekend voor.
Hae-wons familie werd als vijanden van het regime verbannen naar een afgelegen bergachtige omgeving. Hoewel de familie nooit sprak over de tijd in de gevangenis, hoorde ze later dat de helft van de gearresteerde vrienden van haar grootvader was vermoord.
De gevangenisperiode had haar vader veranderd. Het had hem wakker geschud en hij prees Kim Il-sung nooit meer als ‘Grote Leider’.
In het begin van de jaren negentig viel Noord-Korea ten prooi aan een verwoestende hongersnood; het gevolg van overstromingen, droogte en economisch wanbeleid. Vier jaar later probeerde Hae-won, inmiddels getrouwd en moeder, met haar man en kinderen naar China te vluchten. Haar oudste zoon was al in China, op zoek naar werk. Haar grootvader en vader waren jaren eerder al overleden.
Op een koude avond in januari pakten Hae-won en haar gezin zoveel spullen als ze konden dragen en ze begonnen de gevaarlijke oversteek over de bevroren Tumen-rivier.
Maar hun hoop op een beter levenwerd snel de grond in geboord toen ze werden betrapt en naar een gevangenkamp gestuurd.
Slaag
Hae-won en haar gezin werden verdeeld over schillende barakken en moesten dag aan dag op de harde vloer te zitten. Elke beweging leidde tot slaag. Het enige wat ze te eten kregen waren maïsvliesjes.
De enige kans om haar man te zien was dagelijks het moment dat alle gevangenen naar buiten mochten. Nadat hij verscheidene dagen niet naar buiten was gekomen, besefte ze dat hij was gestorven.
Herenigd
Zes maanden na haar arrestatie werd Hae-won tot haar verrassing vrijgelaten. Zij en haar kinderen werden verbannen naar een gebied ver van de Chinese grens.
Enkele maanden na hun vrijlating probeerden ze opnieuw het land te ontvluchten. Deze keer slaagde hun vlucht over de bevroren Tumen-rivier en werd Hae-won herenigd met haar zoon.
De Noord-Koreaanse vond een baan in een restaurant. Een christelijke collega nodigde haar uit voor een kerkdienst, waar ze werd overweldigd door de schoonheid van de liederen. “Ik kende de teksten niet”, vertelt ze, “Maar alleen het horen van de liederen raakte mijn hart enorm; ik raakte zo ontroerd.”
Hae-won kwam tot geloof. Toen ze de Bijbel begon te lezen, begreep ze eindelijk wat ze gezien had toen ze tien jaar oud was.
Zaadjes
Haar grootvader bad in stilte terwijl de familie sliep. De gesprekken tussen haar grootouders gingen over de Bijbel. En de discussie tussen haar grootvader en vader gingen over het bestaan van de ware God.
De geheime politie had bij hen naar Bijbels gezocht, zo begreep ze nu. En de mensen die gearresteerd waren, waren leden van de huiskerk van haar grootvader. En Haewon’ s vader, die ondanks zijn atheisme de plek van zijn vader had moeten innemen en de gevangenis was ingegaan, was daar tot geloof gekomen. Dat kwam door het getuigenis van christenen die geëxecuteerd werden omdat ze Christus weigerden te verloochenen.
Hae-won is haar geboorteland niet vergeten. Inmiddels woont ze in Zuid-Korea en daar deelt ze vandaag haar liefde voor Christus met Noord-Koreaanse vluchtelingen.
Hoewel haar grootvader zijn geloofverborgen hield voor zijn kinderen om zichzelf en zijn huiskerk te beschermen, plantte hij zaadjes in het hart van zijn kleindochter, die decennia later vrucht droegen. “Ik realiseer me dat ik Christus heb leren kennen door de gebeden van mijn grootvader.”
Bid voor christenen in Noord-Korea,om moed en wijsheid. Bid dat hun kinderen, net als Hae-won, Jezus leren kennen.
