Comeback van de Britse Balfour Declaration

0
164
De haat-liefdeverhouding tussen het Verenigd Koninkrijk en Israël is bekend. Denk maar aan de vele tegenslagen van de Britse politiek ten opzichte van de Joodse Staat: het in 1937 door de Peel Commissie voorgestelde verdelingsplan, het beruchte Witboek uit 1939 dat de Joodse immigratie naar Palestina beperkte, en de huidige venijnige anti-Israëlische uitspraken van Labourleider Jeremy Corbyn.

Dit zijn voldoende voorbeelden van de Britse haat jegens Israël. Maar Groot-Brittannië heeft een andere kant, denk aan de Balfour-verklaring uit 1917, die van fundamenteel belang bleek voor de wedergeboorte van de Joodse Staat.

Ondanks de vele tegenslagen heeft de Britse regering onlangs, op 12 december, bekend gemaakt dat zij nu de definitie van antisemitisme van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken uit 2005 overneemt: ‘Het aan het Joodse volk ontzeggen van hun recht op zelfbeschikking, en het aan Israël ontzeggen van het bestaansrecht.’ Dit toont aan dat de gevoelens die aanleiding gaven tot de Balfour Verklaring nog steeds goed ingebed zijn in de Britse cultuur en politiek.

Hoewel dit weinig aandacht kreeg in Israël, neemt het Verenigd Koninkrijk met de goedkeuring van deze nieuwe definitie behoorlijk afstand van het anti-Israël-standpunt van de Labourpartij. Zoals The Guardian meldde, ‘zal Groot-Brittannië een van de eerste landen zijn die deze definitie van antisemitisme gebruikt (…) om ervoor te zorgen dat de schuldigen niet weg kunnen komen met hun antisemitisme, omdat de term slecht is gedefinieerd, of omdat verschillende organisaties of instanties verschillende interpretaties hanteren.’

Een direct gevolg van de verklaring van Downing Street is dat de Labourpartij deze – hoe terughoudend die ook is – accepteerde. Hoewel Corbyn’s woordvoerster het gedeelte wegliet dat zegt dat ‘het aan Israël ontzeggen van het bestaansrecht’ een integraal deel van antisemitisme is, maakte zij toch duidelijk dat ‘Jeremy Corbyn en de Labourpartij de mening delen dat taal of gedrag, die haat jegens Joden weergeeft, antisemitisme is, en net zo weerzinwekkend en onaanvaardbaar is als welke andere vorm van racisme dan ook.’

Het zou kunnen blijken dat Groot-Brittannië onder leiding van Theresa May, en Amerika onder leiding van Donald Trump, de langverwachte sterke macht vormen die een einde zal maken aan de legitimiteit die het antisemitisme krijgt van zogenaamde mensenrechtenorganisaties, die gevaarlijk effectief dicht bij het vermommen van laster als legitieme ‘kritiek’ komen.

Met toestemming overgenomen uit het maandblad Israel Today (www.israeltoday.nl)