Door Anat Schneider
Ik weet zeker dat elke vrouw er behoefte aan heeft om zich uit te spreken. Door met anderen van gedachten te wisselen, kun je elkaar versterken. God heeft me daarvoor een last op m’n hart gelegd. Vooral vrouwen die veel hebben meegemaakt, hebben behoefte aan een luisterend oor. Ze houden er niet van om tijdens hun verhaal constant te worden onderbroken. In elke samenleving zijn vrouwen te vinden, die een moeilijk leven hebben en onder een zwaar juk gebukt gaan.
Daarom heb ik tot God gebeden en ‘hineni’ tegen Hem gezegd: ‘Hier ben ik!’ Door dit gebed heb ik mezelf in Gods handen gelegd en Hem gevraagd of Hij mij wil leiden en helpen mijn talenten in daden om te zetten. Vlak daarna kreeg ik een uitnodiging om naar de Israëlische vrouwengevangenis te komen. Het was zomer en daardoor waren veel officiële helpers en verzorgers met vakantie. Ik heb direct ‘ja’ gezegd.
Tijdens de gespreksgroepen voor vrouwen in de gevangenis hoefde ik deze mensen nooit aan te moedigen om zichzelf te zijn. Vrouwen die gevangen zitten, hebben genoeg tijd om zichzelf te onderzoeken. Zodra ze uitgenodigd worden zich openlijk uit te spreken, steken ze van wal. Ze spreken vaak luid en het lijkt erop dat ze alles zeggen wat op hun hart is. Vrouwen in de gevangenis willen praten, en dat doen ze zonder gène. Ze kennen hun eigen negatieve kanten en gooien alles eruit.
Ik ben overrompeld door deze gespreksgroepen in de gevangenis. Wat een verbale talenten hebben deze vrouwen! Ik zat daar tussen moordenaars, dievegges en vrouwen die alle mogelijke misdaden hebben gepleegd.
In de gevangenis zijn alle vrouwen gelijk. Ze vormen een kring met elkaar, en krijgen één voor één de gelegenheid om iets over een bepaald onderwerp te zeggen. Daarbij brengen ze hun emoties gemakkelijk tot uiting. De één na de ander opent haar hart. Tranen en gelach wisselen elkaar af tijdens zo’n gespreksronde.
Met toestemming overgenomen uit het maandblad Israel Today (www.israeltoday.nl)
