Door Aviel Schneider
Afbeelding: Kibboets Urim in de Negev, in de beginjaren.
Toen was het een vruchtbare landstreek, waar melk en honing rijkelijk vloeiden. Maar in 1948 was het land een woestenij. Het ooit zo groene kustgebied bestond uit zand en duinen, en het vruchtbare noorden was grotendeels een moeras waar de bevolking werd geplaagd door malariamuggen.
Een woestijn vruchtbaar maken is niet eenvoudig, en al helemaal niet als er droogte heerst, zoals de afgelopen jaren. In de hele wereld is er sprake van een klimaatverandering. Deskundigen waarschuwen voor gevaarlijke temperatuurstijgingen, die leiden tot stormen en perioden van droogte. Dat geldt ook voor Israël. De winters worden steeds droger, en de zomers heter. Als het regent is het meteen een onweersbui.
En in de woestijn is het sowieso een wonder dat er iets groeit, want daar regent het bijna nooit. Alleen de meest taaie planten- en diersoorten overleven in zulke omstandigheden, maar Israëli’s is het gelukt om in de woestijn fruit en groente te kweken. Ze zijn zelfs zo succesvol dat ze hun producten kunnen exporteren. In de onderzoeks- en ontwikkelingscentra wordt gewerkt aan methodes om hitte en watergebrek te overwinnen.
Kibboets Urim nu
Misschien was het juist door de vijandschap vanuit de buurlanden dat Israël werd gedwongen om het alleen te redden. Creatief denken en improviseren leverde Israël landbouwkundige successen op. De druppelirrigatie en de kerstomaatjes komen hier vandaan. De koeien met de meeste melkproductie ter wereld staan in Israëlische stallen. Elk jaar wordt de woestijn groener. Eerlijk is eerlijk, Israël heeft ook vrienden die aan dit succes hebben bijgedragen. Niets is vanzelfsprekend; dat de woestijn zal bloeien niet, maar ook vriendschap is niet vanzelfsprekend. Alle Israëli’s, zowel boeren als stedelingen, waarderen elke vriendschap, elke zegen en alle liefde die hun wordt geboden.
