Door Tsvi Sadan
De keuze van Gabriel zou net zoiets zijn als een bezoek van de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken aan Duitsland, waarbij hij zou spreken met Duitse NGO’s die onderzoeken uitvoeren naar oorlogsmisdaden van Duitse soldaten in Afghanistan, in plaats van met bondskanselier Angela Merkel
Het feit dat Gabriels bezoek onderdeel was van de deelname van Duitsland aan Yom HaShoah, de gedenkdag van de Holocaust, maakt zijn keuze nog problematischer. Ook speelt een rol, dat Gabriels vader tot zijn overlijden op 91-jarige leeftijd in 2012 een uitgesproken nazi was. Hoewel dit Gabriel niet tot nazi maakt, had het hem des te meer gevoelig moeten maken.
Voorts maakte Gabriel zijn keuze na een week van uitwisselingen met het kantoor van Netanyahu. Met andere woorden: de keuze van Gabriel was de keuze van Duitsland, om liever met onbeschaamde anti-Israëlische NGO’s te spreken dan met de gekozen premier van Israël.
De twee organisaties die hij bezocht zijn B’Tzelem en Breaking the Silence, organisaties die alleen bestaan om Israël te belasteren. Duitsland steunt deze organisaties met miljoenen euro’s, om zich zo schaamteloos te mengen in interne aangelegenheden van Israël. Israël heeft nu echt te lang geen aandacht willen geven aan interventie van buitenlandse regeringen. Die trachten om Israël te laten capituleren voor de Europese radicaal-linkse agenda, een agenda die steeds antisemitischer wordt.
Eldad Beck, een journalist die jarenlang in Duitsland woonde en die is goed thuis in de Duitse politiek, schreef voor het Mida nieuwsportaal dat Sigmars daad een weloverwogen en goed berekende provocatie was. ‘Iedereen die beweert dat de Duitse minister van Buitenlandse Zaken niet wist van het explosieve karakter van zijn ontmoeting met Breaking the Silence en B’Tzelem’, schrijft Beck, ‘strooit zand in je ogen. De Duitse regering, de Duitse politieke partijen en private en overheidsfondsen behoren tot de grootste supporters van [Israëlische] linkse organisaties.’
Gezien deze achtergrond, heeft Netanyahu voor het eerst een duidelijke rode lijn getrokken: ‘Mijn beleid is duidelijk,’ zei hij, ‘ik spreek niet met diplomaten die Israël bezoeken en contact hebben met organisaties die Israëlische soldaten belasteren en trachten hen als oorlogsmisdadigers te laten berechten.’
In een reactie op Netanyahu’s beslissing om de ontmoeting met hem te annuleren, misleidde Sigmar waarnemers door de subversieve organisaties legitieme ‘maatschappelijke organisaties’ te noemen, ‘waarvan sommige kritisch over de regering zijn.’ Hij zei ook ‘we willen ons niet mengen in het Israëlische politieke spel.’ Wat Sigmar niet wilde noemen waren de namen van die ‘maatschappelijke organisaties’ die Duitsland steunt. Dat zijn de meest radicale, niet maatschappelijke, maar politieke NGO’s, vermomd als maatschappelijke organisaties.
Volgens NGO Monitor, ondersteunt Duitsland organisaties die zich bezighouden met juridische strijd en het bevorderen van boycot, desinvestering en sancties tegen Israël. Geld uit Duitsland gaat onder andere naar de ‘Women’s Coalition for Peace’, ‘Artsen voor Mensenrechten,’ en ‘Zochrot’ – de organisatie die oproept tot de terugkeer van alle Palestijnse vluchtelingen naar Israël (met andere woorden, Israëls vernietiging).
Duitsland steunt ook Palestijnse Organisaties zoals Miftah, die Israël heeft beschuldigt van apartheid, culturele genocide en oorlogsmisdaden.
Met toestemming overgenomen uit het maandblad Israel Today (www.israeltoday.nl)
