Het verlangen om terug te kunnen keren naar het eigen land, wat in het zionisme duidelijk tot uitdrukking komt, wordt bezongen in Psalm 137: ‘Aan de rivieren van Babel, daar zaten wij treurend en dachten aan Sion. In de wilgen op de oever hingen wij onze lieren. Daar durfden onze bewakers te vragen om een lied, daar vroegen onze beulen: “Zing voor ons een vrolijk lied uit Sion.”
Hoe kunnen wij zingen een lied van de HEER op vreemde grond? Als ik jou vergeet, Jeruzalem, laat dan mijn hand de snaren vergeten. Laat mijn tong aan mijn gehemelte kleven als ik niet meer denk aan jou, als ik Jeruzalem niet stel boven alles wat mij verheugt.’
Anders dan sommigen ons willen doen geloven, bewijzen deze Bijbelverzen dat het zionisme geen modern fenomeen is. Je kunt het zionisme niet scheiden van Israël, noch van het jodendom. Maar door Israël-critici wordt dit onderscheid bewust gemaakt en veelvuldig herhaald. Deze critici zijn van mening dat de moderne staat Israël geen product is van het jodendom, maar slechts van het zionisme. Voor hen is het jodendom een religie en het zionisme een politieke beweging.
Met toestemming overgenomen uit het maandblad Israel Today (www.israeltoday.nl)
