Terwijl Iran doorgaat met zijn agressieve houding tegen Israël en dreigt de Joodse Staat van de kaart te vegen, omhelsden Iraanse vluchtelingen en asielzoekers die nu in Groot-Brittannië wonen hun Joodse broeders, waarvan er enkelen uit Jeruzalem waren gekomen om hen te ontmoeten.
Er was ook een flink aantal Egyptenaren aanwezig, evenals vertegenwoordigers uit Soedan, Saoedi-Arabië, Jordanië, Turkije, Irak, Libanon en Algerije. Anderen die wilden meegaan konden geen visum krijgen.
Temidden van alles wat zich afspeelt in het Midden-Oosten was deze driedaagse conferentie georganiseerd door de Church’s Ministry among Jewish people (CMJ), een 200 jaar oude Anglicaans genootschap, dat zich inzet voor een geestelijke opwekking in Israël, een verademing.
CMJ heeft sinds zijn oprichting in 1809 door de bestrijder van de slavenhandel William Wilberforce en anderen vooral onder de Joden gewerkt, maar zich ook consequent op de Arabieren gericht. In 2012 werd de eerste At the Crossroads conferentie gehouden in het Jeruzalemse hoofdkwartier, om Jood en niet-Jood in staat te stellen hun eenheid in Christus tot uitdrukking te brengen en samen te werken om het evangelie te verspreiden op basis van een profetie uit Jesaja 19, over een gebaande weg van Egypte naar Assyrië (dat een groot deel van de huidige Arabische wereld omvat), een weg van vrede en verzoening, via Israël.
David Friedman, een Messiaanse rabbi uit Jeruzalem, was blij dat er zoveel Iraniërs naar de conferentie waren gekomen – ze hebben bloeiende kerken opgericht in heel Engeland – en hij smeekte hen om samen met hem te bidden dat de barrières tussen de twee landen afgebroken zullen worden. ‘We moeten samenkomen en voor onze twee naties bidden’, zei hij. En voordat hij was uitgesproken kwamen ze naar voren om voor hem en voor Israël te bidden. Het was een geweldig moment, zoiets als een aardbeving, maar dan omgekeerd, alsof een verbrijzelde en gebroken wereld wordt hersteld, en de stukken weer heel worden.
Sessies werden afgewisseld met tijden van aanbidding in het Arabisch, Farsi (de taal die in Iran wordt gesproken), Hebreeuws en Engels, wat een heilige sfeer van gedeelde liefde en identiteit schiep.
De onderlinge communicatie mag dan bij tijden een probleem zijn geweest, maar je hoefde alleen maar elkaar in de ogen te zien om te weten dat je één bent in Christus, die, in de woorden van Paulus, de tussenmuur die scheiding maakte afbreekt, en de twee [Jood en heiden] tot ‘een nieuwe mens’ heeft geschapen, daardoor vrede scheppend en hen beide verzoenend met God door het kruis. (Efeziërs 2,14-16)
Robert Sakr uit Beiroet, een van de visionairs achter de conferentie, zei: ‘Er bestaat niet zoiets als een vredesproces buiten Jezus. In de 55 jaar dat ik in het Midden-Oosten heb gewoond is er geen politieke oplossing geweest.’ En het was ironisch, in het licht van de huidige vijandschap tussen Iran en Israël, dat toen in 1967 de Zesdaagse Oorlog uitbrak, zijn familie naar Iran vluchtte voor de veiligheid. Maar de islamitische revolutie van 1979 heeft dat allemaal veranderd.
Met toestemming overgenomen uit het maandblad Israel Today (www.israeltoday.nl)
