Foto: Netanyahu met de Britse Minister van Buitenlandse Zaken, Boris Johnson
Londen had al getoond dat het die conferentie afwees, door drie lagere diplomaten te zenden, terwijl de andere ruim 70 deelnemende landen staatshoofden of Ministers van Buitenlandse Zaken hadden gestuurd.
Britse functionarissen wezen op de belachelijke timing van de conferentie, slechts enkele dagen voor de inauguratie van een nieuwe Amerikaanse regering, die een totaal andere visie heeft op het Israëlisch-Palestijnse conflict dan zijn voorganger. Ze wezen er ook op, dat Israël en de Palestijnen zelf niet bij de conferentie waren, en toch was iedereen het er mee eens, dat vrede alleen kan worden bereikt door middel van bilaterale onderhandelingen.
Londen benadrukte verder dat het meest waarschijnlijke resultaat van de conferentie een verharding van de Palestijnse standpunten zou zijn, waardoor de ware vrede nog verder buiten bereik komt.
Aan het eind van de conferentie weigerden het Verenigd Koninkrijk en Australië de slotverklaring te ondertekenen. Daarin kreeg – zoals gebruikelijk – de bouwactiviteit in de Joodse nederzettingen het leeuwendeel van de schuld.
Maar dat hinderde niet dat de Europese Unie nog steeds van plan was de slotverklaring goed te keuren. Maar Londen had andere plannen. In de Raad voor Buitenlandse Zaken van de EU weigerde het Verenigd Koninkrijk maandag opnieuw om het document te onderschrijven, en overtuigde een aantal Oost-Europese landen om hetzelfde te doen. De Raad kan dergelijke resoluties alleen met eenparigheid van stemmen officieel goedkeuren.
