Hoewel Israël, inclusief de Westbank, al decennia lang bloedige conflicten kent, wordt het land niet beschouwd als een land in oorlog, en daarom worden mensen die Israël verlaten ook niet als vluchtelingen beschouwd.
Uit de Arabische landen rond Israël, die door oorlogen worden verwoest, komt een ontstellend aantal vluchtelingen en immigranten. Volgens het Pew Research Center zijn er tussen 1990 en 2015 vijf miljoen Syriërs, anderhalf miljoen Irakezen en bijna een miljoen Libanezen uit hun land verjaagd, waarvan de meesten als vluchteling zijn erkend.
In diezelfde tijd zijn bijna een miljoen niet-Syriërs, 350.000 niet-Irakezen en twee miljoen niet-Libanezen in deze drie landen komen wonen, waarvan de meesten als vluchteling zijn erkend. Het grootste deel van deze instroom is moslimvluchtelingen uit naburige landen, en geen vrijwillige immigranten.
Als we naar Israël kijken, lijkt daar precies het tegengestelde te gebeuren.
Tussen 1990 en 2015 kwamen er circa 2 miljoen Joden Israël binnen, terwijl er 340.000 het land verlieten. Van de landen in het Midden-Oosten is Israël het enige land dat meer mensen aantrekt dan het verjaagt. Dit is vooral opvallend, omdat vrijwel alle nieuwkomers vrijwillig immigreren. De enige Arabische landen waar dit ook het geval is, zijn Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten, die miljoenen immigranten trekken die een beter leven zoeken, maar daarentegen niet in een open conflict zijn verwikkeld.
Dit beeld is des te interessanter, als men bedenkt dat miljoenen moslims, die genoodzaakt zijn hun land te verlaten, naar het westen trekken, terwijl Joden juist de andere kant op gaan. Dit valt nog meer op, doordat Europese Joden ook andere mogelijke bestemmingen kunnen kiezen dan alleen Israël, zij gaan niettemin liever naar de Joodse Staat in het Midden-Oosten dan naar elders in Europa of naar Noord- of Zuid-Amerika.
Vaak zit er een grimmige waarheid achter deze keus. Heden ten dage verlaten veel Joden vrije, democratische landen omdat ze zich daar niet meer veilig voelen – dat geldt vooral voor Franse Joden. De meesten die uit welvarende landen emigreren, doen dat omdat zij zich opnieuw door opkomend antisemitisme gedwongen zien.
Hoewel het verschijnsel absoluut niet uit een opzettelijk politiek beleid voortkomt, worden Joden niettemin opnieuw uit christelijke landen verdreven. Maar in tegenstelling tot eeuwen geleden, toen Joden alleen het ene vijandelijke land konden inwisselen voor het andere, vinden zij nu dat Israël, hoe onvolmaakt het ook mag zijn, de enige plek is waar ons volk zich prima thuis kan voelen.
