Door Joanne Nihom
Geboren uit Israëlische ouders die in 1969 naar Amerika verhuisden, groeide Sharon op in New York. Hij studeerde er geschiedenis en reisde na zijn afstuderen de wereld rond. “In die periode ontmoette ik veel Israëlische jongeren en sprak met ze over Israël. Dat maakte iets bij me los. Ik wilde naar Israël, het leger in, het land dienen. Mijn ouders zagen dat niet zitten en raadden het af, omdat ik er niet opgegroeid ben. Toch zit het Israëlische bloed in mijn genen”, vertelt Sharon lachend. “Eigenwijs als ik ben, besloot ik in Israël medicijnen te gaan studeren. Na vier jaar keerde ik terug naar Amerika om me aan de universiteit van Harvard te specialiseren in hoofdpijn en migraine. Ik kreeg een functie in een ziekenhuis aangeboden. Maar mijn verlangen om terug naar Israël te gaan, was sterker. Ik bleek te oud om het leger in te gaan en dus meldde ik me als vrijwilliger. Na een basistraining werd ik aangesteld als legerarts, dat is nu tien maanden geleden.”
Vijand in nood helpen
Sharon is afwisselend in het noorden, op de Golan, en in het zuiden, bij Gaza, gelegerd. “Het leger is een bijzondere manier om het land te leren kennen. Zoveel ontmoetingen, zoveel indrukken, maar ook zoveel verdrietige omstandigheden. Vooral aan de grens met Syrië, waar we met gewonde vluchtelingen te maken hebben. Het is schokkend om te zien hoe velen van hen er aan toe zijn. Mensen met botbreuken, granaatscherven in hun lichaam, maar ook met nog ergere verwondingen. Wat het Israëlische leger voor hen doet, is een van de krachten van dit land. Zelfs, of misschien juist, de zogenaamde vijand in nood helpen.”
Redden van levens
Aan de grens bepaalt de medische staf, in overleg met het leger, wie en hoe geholpen wordt. “Lichtgewonden behandelen we ter plekke en worden na behandeling meteen weer teruggestuurd. Ernstig gewonden worden in ziekenhuizen in Israël ondergebracht waar ze geopereerd en begeleid worden. Daar worden ze net zo behandeld als Israëlische patiënten. Afkomst is voor een dokter niet belangrijk. Het enige wat telt is het redden van levens en dat is wat we doen. Het doet pijn om de vluchtelingen uiteindelijk weer terug te sturen naar hun land. Wat zich in Syrië afspeelt is een absolute tragedie. Daar lijkt geen toekomst meer te zijn. Dat geldt overigens ook voor de bevolking in Gaza. Als ze het cement dat gebruikt wordt om tunnels te bouwen, zouden gebruiken voor het bouwen van scholen en ziekenhuizen, dan zou dat de levensomstandigheden van de mensen daar enorm veranderen.”
Complexe wereld
“Vooral in het zuiden van Israël is het een rare, complexe wereld. Door de oorlogen, aanslagen en het continue geweld wordt de afstand tussen de verschillende bevolkingsgroepen groter en groter. Het lijkt bijna onoverkomelijk om in vrede met elkaar te leven. Of kan het toch? Het kan gebeuren dat we Israëlische gewonden krijgen door een raketaanslag uit Gaza en op datzelfde moment ook gewonde Gazanen die door Israëlisch vuur geraakt zijn. Ze belanden dan vaak op dezelfde ziekenzaal, en dan maakt achtergrond niet uit en ontstaan er zelfs hechte vriendschappen.”
Bewondering
Over twee maanden is Sharons’ legertijd voorbij. “Het is een prachtige tijd geweest. Wat heb ik veel geleerd en wat heb ik een bewondering voor alle soldaten. De belangrijkste jaren van hun leven brengen ze door in een uniform. Van buiten lijkt het leger een grote, massale unit, het tegendeel is waar. Iedere soldaat is een individu, een mens, die er naar uitkijkt om naar huis te gaan. In deze jaren worden hun herinneringen gevormd.”
Dit artikel wordt u aangeboden door Christenen voor Israël
