Door Kees Abspoel
Niets voor niets
Om duidelijk te zijn: de Palestijnen moeten het recht om een staat te krijgen verdienen. Ze hebben nu geen recht op een eigen staat, zeker niet omdat hun leiders door de jaren heen zo veel kansen onbenut lieten om tot een eigen staat te komen. Zoals de Israëlische diplomaat Abba Eban ooit zei: “De Palestijnen missen nooit een kans om een kans te missen.”
Het begin
Het begon al in de jaren dertig van de vorige eeuw, toen Groot-Brittannië de Peale Commissie opdracht had gegeven om een oplossing te vinden voor het conflict tussen Arabieren en Joden in Palestina. Als resultaat werd een twee-staten-oplossing aanbevolen met een kleine niet-aaneengesloten Joodse staat naast een grote Arabische staat. De Joodse leiders aanvaardden met tegenzin (hen was oorspronkelijk veel meer land beloofd) de aan hen toebedeelde grond, maar het Palestijnse leiderschap verwierp de oplossing, zeggende dat ze liever wilden dat er helemaal geen Joodse staat zou komen, méér dan ze een eigen staat wilden hebben.
De verdeling
In 1947 verdeelde de Verenigde Naties het Engelse mandaatgebied Palestina in twee delen: één voor een joodse staat, de andere voor een Arabische staat. De Joden gingen meteen akkoord en zij verklaarden een eigen staat in mei 1948. Alle omringende Arabische landen echter verklaarden de nieuwe staat Israël onmiddellijk de oorlog. De in het mandaatgebied wonende Arabieren kozen de kant van hun Arabische broeders en velen van hen ontvluchtten het gebied. Daarmee begon het ‘Palestijnse vluchtelingenprobleem’.
Gebied gewonnen en aangeboden voor vrede
Israël overleefde de eerste oorlog met een verlies van 1% van de Joodse bevolking. In 1967 waren Egypte en Syrië van plan om Israël aan te vallen en te vernietigen, maar Israël was hiervan op de hoogte en voerde een preventieve aanval uit en won de strijd beslissend, waarbij de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en de Sinaï werden buitgemaakt. Deze gebieden waren in 1948 niet verdeeld omdat de Palestijnen alles weigerden. Israël bood in 1967 aan om de verkregen gebieden aan de Palestijnen te geven in ruil voor vrede maar een ontmoeting met de Palestijnse leiders in Khartoem gaf hun drie beruchte “drie nee’s”: geen vrede, geen erkenning en geen onderhandeling.
Voorstellen tot vrede
In 2000-2001 en opnieuw in 2008, deed Israël gulle vredesvoorstellen die hadden kunnen leiden tot een gedemilitariseerde Palestijnse staat, maar ook deze aanbiedingen werden niet aanvaard. Gedurende de afgelopen jaren heeft de huidige Israëlische regering meerdere malen aangeboden om samen te komen en te onderhandelen over een twee-staten-oplossing zonder voorwaarden vooraf – zelfs niet de erkenning van Israël als de natie van het Joodse volk, maar de Palestijnse leiders hebben altijd geweigerd te onderhandelen.
Niets voor niets
President Trump wil de Palestijnen nu duidelijk maken dat als ze een staat willen, ze zullen moeten verschijnen aan de onderhandelingstafel. Niemand gaat hen op een presenteerblaadje overhandigen wat zij eisen, zoals eerder premier Ariel Sharon deed toen hij de Gazastrook in 2005 aan hen overhandigde, alleen maar om het te zien veranderen in een lanceerplatform voor terroristische raketten en een land van tunnels voor terroristische aanvallen.
Koop een lot
De halsstarrige onwil van de Palestijnse leiders om aan de onderhandelingstafel te komen doet denken aan een Joodse grap over Sam, een 79-jarige man die elke dag had gebeden tot God om hem de loterij te laten winnen voordat hij 80 zou worden. Op de vooravond van zijn 80ste verjaardag, verweet hij God: “Al die jaren heb ik elke dag gebeden om u te vragen om de loterij te winnen. Maar U gaf mij niets… ” waarop God antwoordde: “Sam, je moet me hier een beetje helpen – koop eens een lot.” De Palestijnen hebben geen ticket gekocht. Ze hebben niet te goeder trouw onderhandeld. Ze hebben niet het royale aanbod aanvaard. Ze hebben geen realistische voorstellen gedaan. Zij hebben niet gewild om hun eisen en die van de Israëli’s aan elkaar aan te passen.
Er is maar 1 manier
Nu maakt President Trump hen duidelijk dat ze zelf ook iets moeten doen. De Palestijnen zijn van plan om een staat te krijgen door naar de Verenigde Naties, de Europese Unie en het Internationaal Strafhof te gaan en het hen te vragen. Ze zijn van plan om een staat te krijgen als gevolg van de BDS (boycot van Israëlische producten) of andere anti-Israëlische bewegingen en daarmee Israël te dwingen om aan al hun eisen te voldoen. Daarmee zullen ze niets bereiken Ze zullen alleen maar een staat kunnen krijgen als ze gaan zitten om eens echt te gaan onderhandelen met de Israëli’s.
Verschil Amerikaanse benadering
De regering-Obama paste alleen (grote) druk toe aan de Israëlische kant, niet aan de Palestijnen. De tijd is gekomen – het is inderdaad lang geleden – dat de VS de Palestijnen in niet mis te verstane bewoordingen verteld hebben dat zij moeten onderhandelen met Israël als zij echt een Palestijnse staat willen en dat zij moeten akkoord moeten gaan met beëindigen van het conflict, permanent en ondubbelzinnig. Anders zal er niets veranderen en zal er inderdaad slechts één staat zijn: Israël.
Bron: Breaking Israël news
http://appie.abspoel.nl
