Het Jiddisch is een Germaanse taal, die door ongeveer drie miljoen joden over de hele wereld gesproken wordt. Het Jiddisch wordt doorgaans van rechts naar links geschreven met het Hebreeuws alfabet, maar is taalkundig niet aan het Hebreeuws verwant.
Er bestaan verschillende dialecten van het Jiddisch. De verschillende varianten van de taal worden voornamelijk door charedische (ultraorthodoxe) Joden gesproken, met name in de Verenigde Staten, Engeland en Israël.
Deze Jiddische versie wordt gezongen door het Joodse Philharmonisch Orkest en opgevoerd in New York. Hij is ondertiteld in fonetisch Jiddisch en Engels.
Met toestemming overgenomen uit het maandblad Israel Today (www.israeltoday.nl)
Geschiedenis van het Europese volkslied
Het Europese volkslied is een gedeelte uit de negende symfonie die in 1823 werd gecomponeerd door Ludwig van Beethoven. Officieel is het een zuiver instrumentaal muziekstuk, maar er zijn verschillende pogingen gewaagd om er passende woorden op te zetten.
In de finale van deze symfonie gebruikte Beethoven de in 1785 door Friedrich von Schiller geschreven Ode an die Freude (Ode aan de vreugde). Dit gedicht geeft de door Beethoven gedeelde idealistische visie van Schiller weer, die alle mensen als broeders zag.
In 1972 koos de Raad van Europa, die reeds de Europese vlag had ontworpen, het thema van “Ode aan de vreugde” van Beethoven als Europees volkslied en vroeg de bekende dirigent Herbert von Karajan drie arrangementen voor piano, harmonieorkest en symfonieorkest te schrijven. Dit volkslied vertolkt zonder woorden, in de universele taal van de muziek, de idealen van vrijheid, vrede en solidariteit waarvoor Europa staat.
In 1985 maakten de regeringsleiders van de Europese Unie van deze muziek het officiële volkslied van de Unie. Het is niet de bedoeling de volksliederen van de lidstaten te vervangen, maar wel om uitdrukking te geven aan de waarden die de inwoners van de Unie delen en aan hun eenheid in verscheidenheid.
Bron: Wikepedia
