Lezen: 1 Koningen 19:1-8
Vers voor vandaag: “Hij at en dronk en legde zich neer.” (1 Koningen 19:6b)
God zorgde voor Zijn knecht
Elia was depressief. Hij had zich verstopt onder een struik in de woestijn. Hij was moe, bang, zielig, zonder hoop en hij worstelde met een minderwaardigheidscomplex.
En wat deed God? Hij zorgde voor Elia. Hij stuurde een engel. Hij liet Elia niet in de steek. Mooi is dat. God wist wat er gaande was en Hij ondernam iets. Daarbij is het in de eerste plaats goed om vast te stellen wat de engel niet deed. De engel veroordeelde Elia niet. Hij zei niet: “Elia, wat maak je me nou? Wat ben jij voor iemand? De Heer heeft jou zo gezegend, je bent een dienstknecht van God en moet je nou eens zien hoe je erbij hangt. De mensen zouden jou nu eens moeten zien. Kom op, pak jezelf aan. Dit kun je niet maken.” Niets van dat alles. God veroordeelde Elia niet. En niet alleen dat, er vond ook geen zielzorgelijk gesprek plaats. Er was zelfs geen gebed voor Elia.
Ik denk dat wij hier veel van kunnen leren. Wanneer wij mensen ontmoeten die problemen hebben, dan komt al heel gauw bij ons de zielzorger boven. Wij willen die mensen dan een PPGtje geven, een Persoonlijk Pastoraal Gesprek, dat als een soort injectie de patiënt in de kortste keren weer gezond moet maken. Soms is geen therapie de beste therapie.
Natuurlijk schrijf ik deze dingen niet om zielszorg in een kwaad daglicht te stellen. Ik wil echter wel aangeven dat er een tijd voor alles is. Er is een tijd om mensen te adviseren, te helpen en te onderwijzen, maar er is ook een tijd waarin het beter is om stil te zijn.
Wat de engel wèl deed is eigenlijk helemaal niet bijzonder. Hij gaf Elia te eten. Heel praktisch. Deze man had honger. Hij was ongetwijfeld vergeten te eten tijdens die bijzondere dag op de Karmel. Bovendien had hij een verre reis achter de rug. Hij moest aansterken.
Wat gebeurde er nog meer?
De engel liet hem slapen. Elia was doodmoe. Hij had slaap nodig. De engel viel hem niet lastig. Hij liet hem rustig slapen. Heel praktisch.
Ten slotte nam de engel alle beslissingen voor Elia. Hij zei: “Sta op, eet, want de reis zou voor u te ver zijn. Toen stond hij op, at en dronk en ging door de kracht van die spijs veertig dagen en veertig nachten tot aan het gebergte Gods, Horeb.” (1 Koningen 19:8)
Elia protesteerde niet. De leider liet zich leiden. Hij deed geduldig wat van hem gevraagd werd. En dat was nog al wat. Berseba, waar Elia zich bevond, ligt ten zuidwesten van Jeruzalem, Horeb daarentegen ligt zo’n 350 hete, droge woestijnkilometers verder naar het zuiden. Elia was veertig dagen onderweg om het gestelde doel te bereiken. Dat betekende een enorme lichamelijke inspanning. Dat was sporten, joggen. Veertig dagen lang beweging; verstand op nul en blik op oneindig. Precies wat Elia nodig had. Een prima therapie.
Toepassing: Geen gesprek, maar wel praktische hulp (eten, slapen, sporten, beslissingen nemen voor de depressieve persoon). Kunt u daar iets mee?
Gebed: Heer, help mij om fijngevoelig te zijn met mensen in nood. Help mij om te begrijpen wat zij echt nodig hebben. Amen.
© Maximum Life
