Esther van Schie is predikant met een bijzondere opdracht en werkt onder migranten met name op het vlak van geloofs- en levensvragen staat zij namens de Protestantse kerk in Nederland migranten bij op het gebied van ‘geloofsinburgering’.
Ik besluit polshoogte te gaan nemen en een bosje bloemen langs te brengen.
Hoe doe je dat eigenlijk: iets van het evangelie vertellen als iedereen achter gesloten deuren zit? En: moet je het überhaupt wel doen? De mensen hebben wel wat anders aan hun hoofd op het moment. Ongetwijfeld waar dat laatste. Alhoewel de coronacrisis mensen ook wel weer met de neus op zingevingsvraagstukken duwt en soms geloof opeens weer een optie wordt.
Gisteren was ik bij een Irakese man die voor zijn oude broze vader zorgt. De deur komt hij niet meer uit. Als de dood is hij dat hij hem besmet. Hoe het ze gaat weet ik niet, maar nu kan ik de gedachte aan hen niet uit mijn hoofd zetten. Ik besluit polshoogte te gaan nemen en een bosje bloemen langs te brengen. De deur zwaait wijd open. En zijn gezicht ook, bij het zien van een ander mens. Mijn bosje lentebloemen leg ik op de deurmat. Ik stap achteruit. Hij pakt het van de mat. En stapt dan ook weer achteruit. Zo praten we even op zo’n 4 meter afstand.
Zijn oude vader komt de gang in en vindt dat ik binnen moet komen. Dat kan natuurlijk onmogelijk nu. Ik wil al rechtsomkeert maken als hij me vraagt nog even te blijven staan. ‘Ik wil je wat vragen. Ik heb een droom gehad’, zegt hij. ‘Van jou en een, eh’, daar moet google translate aan te pas komen. ‘Een engel.’ ‘O. En toen?’ ‘En van Maria.’ Hij kijkt me aan, vertelt verder, denkend dat ik de droom wel uit kan leggen.
‘Mooi, die droom, maar het is nou jammer van Maria’, denk ik stiekem, protestants dominee als ik kennelijk ben. Ik weet niet goed wat ik er mee moet. ‘Was het een goede droom?’ vraag ik maar. Ja, dat was het. Met heel veel vrede. En dan verzeilen we in een diepgaand gesprek over geloof. Dat is bijzonder, want christen is hij niet.
Later thuis denk ik er nog eens over na. Heb ik het goed gedaan? Wat gebeurde er nou eigenlijk allemaal? Toch vind ik het vooral een geruststellende ervaring.
Wij kunnen dan met zijn allen van de leg zijn door een rondzwevend virus, de Geest is dat duidelijk niet. Hij gebruikt als dat uitkomt dromen over Maria, bosjes tulpen en zelfs met hun mond vol tanden staande dominees om mensen in eenzaamheid opgesloten in hun huizen aan te raken met zijn vrede en liefde. Dat geeft vertrouwen in de toekomst.
